آیا آیندگان تپه ۷ هزار ساله مافین‌آباد را خواهند دید/این تپه روزگاری مجسمه پارتی داشته!
آثار دوره پیش از تاریخ تپه به گفته‌ی چایچی به دلیل برداشت بی‌رویه خاک از سوی کارخانه آجرپزی که آلمانی‌ها کارشناسش بودند و به دلیل مصرف زیاد اکسیژن به فضای سبز احتیاج داشتند و بنابراین خاک تپه را برای فضای سبز مورد نیازشان برداشت می‌کردند، از بین رفته است.
به گزارش اشکان نیوز ، در سال‌های ۱۳۷۲ تا ۱۳۸۴، بستر و محیط فعلیِ تپه مافین آباد به بخشی از محدوده وسیع و بزرگ یک کارگاه آجرپزی تبدیل شده بود. حالا اما آپارتمان‌ها از هر طرف احاطه‌اش کرده‌اند. هر چند دیگر خبری از کارگاه آجرپزی دهه ۵۰ نیست و دیگر خاک آن برداشت نمی‌شود. اما جدول‌کشی خیابان از دل بخشی از تپه ۷ هزار ساله رد شده است.
معتادان دل تپه را به شکل دستکند در آورده‌اند و در جای جای آن سکنی دارند. حفاری‌های غیر مجاز هم که چاشنی این گونه تپه‌هاست. حجم انبوهی از زباله‌ها و نخاله‌های ساختمانی هم این محوطه را خفه کرده است. بچه‌ها به راحتی بر روی آن جولان می‌دهند. و بارش باران صورت تپه را می‌شورد تا با نمایان کردن خرده سفال‌ها آبرویی برای تپه بخرد و درد آن را بیرون بریزد.
این درد که تپه مافین آباد اسلامشهر نرسیده به شهرک واوان ۷ هزار سال قدمت دارد و ثبت ملی است حتی اگر میراث فرهنگی استان تهران زحمت نصب یک تابلو و حصار‌کشی در اطراف آن را به خود نداده باشد.
دکتر احمد چایچی باستان‌شناس سال ۸۴ در این تپه کاوش کرده است.همان زمان که شرکت تعاونی مسکن اتوبوس‌رانی تازه خیز ساخت مجتمع‌ها را برداشته بود. ظاهراً نخاله‌ها همان زمان هم اینجا جا خشک کرده بودند. چرا که این باستان‌شناس می‌گوید در چهار متری زیر خاک هم هنگام کاوش نخاله ساختمانی پیدا شده است.
آثار دوره پیش از تاریخ تپه به گفته‌ی چایچی به دلیل برداشت بی‌رویه خاک از سوی کارخانه آجرپزی که آلمانی‌ها کارشناسش بودند و به دلیل مصرف زیاد اکسیژن به فضای سبز احتیاج داشتند و بنابراین خاک تپه را برای فضای سبز مورد نیازشان برداشت می‌کردند، از بین رفته است.
از سال ۷۲ بار دیگر پای باستان‌شناسان به این تپه و بازدیدهای میدانی آغاز شد. حتی از موزه ملی هم به این تپه سرکشی کردند. به گفته‌ی دکتر چایچی این تپه به اوایل هزاره‌ی پنجم پیش از میلاد تعلق دارد. او از پیدا شدن مجسمه پارتی در بازدید هیأت موزه ملی خبر می‌دهد.
بخش کمی از تپه را دوره پارتی تشکیل می‌داده است. تپه‌ای که پس از خاک‌برداری‌های گسترده شرکت آجرپزی و از بین رفتن بخش شرقی و غربی آن از سال ۷۲ دغدغه‌مندانی از جنس باستان‌شناسان، طرح، ایده، نقشه‌برداری، گمانه‌زنی، لایه‌نگاری، کاوش و تعیین حریم داشته تا بخش شمالی و جنوبی آن حفظ شود اما امروز در آذر ۹۹ در وضعیتی است که گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته است!
تپه‌ای به تمام معنا رها شده! تپه‌ای که با توجه به وجود فرهنگ چشمه‌علی در این منطقه، محوطه‌ی بسیار مناسبی برای سفالگری و ایجاد کارگاه‌های صنعتی در دوره خود بوده است. این را تکه سفال‌هایِ قرمز منقوش هزاره پنجم پیش از میلاد از گونه سفال‌های چشمه علی ری در این تپه اثبات کرده‌اند.
چایچی معتقد است حفاران وقتشان را به هوای یافتن گنج تلف کرده‌اند چون آثار این تپه در بهترین حالت و جدیدترین دوره به مس سنگی باز می‌گردد که ابزار دست آدم‌ها سنگ بوده اما غنای فرهنگی و تاریخی و طبیعی تپه بسیار حائز اهمیت است.
او نیز معتقد است اراده‌ای در مسئولان اعم از شهرداری و میرث فرهنگی برای حفظ تپه‌های تاریخی اطراف تهران نیست.
امری که قدیر افروند باستان‌شناسی که خود در دهه ۸۰ از این تپه دیدن کرده آن را این گونه تعبیر می‌کند باستان‌شناسی دغدغه‌ی مدیریت کلان کشور نیست.
او طرحی تحت عنوان پردیس تپه‌های باستانی استان تهران دارد که به هیچ فرجامی نرسیده تپه‌هایی که گاهی قدمتشان به ۷ هزار سال می‌رسد!
او تأکید می‌کند باید ساختار دانشی و سازمانی باستان‌شناسی در ایران از سوی رسانه و کارشناسان بررسی شود و اهمیت و ضرورت، تولید و کارکرد دانش باستان شناسی ایران مورد تاکید قرار گیرد و در برنامه‌های کلان کشور بگنجد.
انتهای پیام
