دسته گل‌های دوستی
یادداشت اختصاصی روزنامه صبح ساحل
معاون سیاسی، امنیتی و اجتماعی همواره به‌عنوان دست راست و دومین جایگاه پس از استاندار شناخته می‌شود. انتخاب و انتصاب معاون سیاسی استانداری هرمزگان نیز یکی از پر حاشیه‌ترین تصمیماتی بود که «مهدی دوستی» پس از روی کار آمدنش گرفت. اسفندماه سال گذشته پس از کش‌وقوس‌های فراوان «احسان کامرانی» متصدی این جایگاه شد. از آن زمان تاکنون کمتر دیده‌شده است که معاون سیاسی استانداری هرمزگان، محوریت برنامه‌ای باشد یا در رأس نشست مهمی قرار گیرد. کامرانی در اغلب برنامه‌های عمارت سفید یا حضور نداشته یا حضور کم‌رنگی داشته است. به‌عنوان‌مثال زمانی که وزیر کشور به بندرعباس آمد، در هیئت استقبال از آقای وزیر همه بودند؛ از استاندار هرمزگان، مدیرکل دفتر استاندار، معاون توسعه مدیریت و منابع استانداری و فرماندار بندرعباس گرفته تا شهردار، مدیرکل امنیتی و انتظامى استانداری و نماینده مجلس. دراین‌بین اما از معاون سیاسی، امنیتی و اجتماعی استانداری هرمزگان که بالطبع جایگاه و مسئولیتش ارتباط تنگاتنگی پس از استاندار با وزارت کشور دارد، خبری نبود.
علت در حاشیه یا به تعبیر بهتر منفعل بودن معاون سیاسی از چند حالت خارج نیست؛ اول اینکه ممکن است روند کنونی به خاطر انفعال خودِ کامرانی باشد. احسان کامرانی پیش‌ازاین رئیس دانشگاه آزاد هرمزگان بود. او تحت عنوان یک چهره نخبه علمی با رزومه‌ای پربار در سطح کشور شناخته‌شده است. کامرانی در کنار وجه علمی که دارد همواره محافظه‌کار بوده و اگر وضعیت کنونی به عملکرد شخص او برمی‌گردد نیاز به تجدیدنظر دارد. چراکه تاکنون نتوانسته انتظارات را برآورده کند و بیش از آنکه معاون سیاسی باشد جایگاهی هم‌تراز با رئیس یک اداره در فلان شهرستان را داشته است. درک این مهم برای رسانه‌ها که در سنوات قبل شاهد پویایی معاون سیاسی بودند، راحت‌تر است.
در حالت دوم موضوع نادیده‌انگاری جایگاه معاون سیاسی از سوی استاندار هرمزگان مطرح است. روز معارفه کامرانی به‌جای دوستی، معاون توسعه مدیریت و منابع استانداری حکم کامرانی را به او داد؛ لذا برداشت نادیده‌انگاری یا حذف معنوی، پر بیراه هم نیست. به این علت که تاکنون استاندار هرمزگان خود، محور اکثریت برنامه و نشست‌های عمارت سفید بوده است. از همین رو به نظر می‌رسد دوستی سبک مدیریتی را در پیش گرفته که قصد دارد در رأس همه امور باشد. این رویکرد تبعات سوئی دارد؛ از آن جهت که تنزل جایگاه یا محدود کردن اختیارات معاونین {به نسبت دولت قبل و استانداران سابق} نتیجه‌ای جز نیروسوزی برای هرمزگان در پی ندارد. مردم به خوبی میزان بهایی که به بومیان داده می‌شود را می‌بینند. کامرانی یکی از چهره‌های شاخص هرمزگان است. شاید اگر همگرایی و چهارچوب نظام‌مندی بین گروه‌های سیاسی استان وجود داشت، هرگز بدین گونه هرمزگانی در خود هرمزگان غریبه نبود. شاید هم اگر هرمزگانی‌ها چهره قوی در سطح ملی داشتند، احسان کامرانی امروز رئیس شیلات ایران بود نه معاون سیاسی در حاشیه.
حالت سوم گویای کنترل تمامی تحرکات استانداری زیر نظر فرد دیگری سوای از دوستی است. مطابق شنیده‌ها، در حال حاضر تمام برنامه‌های استانداری حول محور شخص دیگری صورت می‌گیرد، کسی که رسانه‌های محلی استان به‌خوبی طعم ارتباط با او را چشیده‌اند و اقدامات او برای به حاشیه راندن رسانه‌های رسمی را نیز لمس کرده‌اند. اکنون که بیش از یکسال از حضور دوستی در هرمزگان میگذرد، نیاز به بازبینی در برخی رویکردها احساس می‌شود. معاونت سیاسی، امنیتی و اجتماعی استانداری نباید جایگاهی پیش‌پاافتاده باشد. پیشنهاد می‌شود هر کدام از موارد بالا که منجر به انفعال این جایگاه شده، بررسی و رفع شود.
انتهای پیام
