وضعیت اندوه بار استودان های «کوشکک» مرودشت
استودان های نامداربه کوشکک در شهر مرودشت پارس در بدترین شرایط حفاظتی و نگهداری به سر میبرد و از وضعیت اندوه باری برخوردار است. زخم انبوه یادگاری نویسی ها با رنگ در پیرامون اثر، آنرا به تابلو نقاشی همانند کرده است تا یادگاری تاریخی و فرهنگی به جا مانده از گذشتگان.
استودان یا استخوان دان به جای نگهداری استخوان مردگان در آیین مزدایی(زرتشتی) گفته می شود که نیاکان پاک نهاد ما و برابر آیین مزدایی برای پاسداری و نگاهبانی ازچهار آخشیج سودمند همانند آب،باد،خاک و آتش و نیالودن آنها، مردگان خویش را در دخمه و بالای کوه قرار داده و پس از آن که پرندگان و لاشخواران گوشت آنها را جدا کرده،استخوان آنها در درون چاله هایی کوچک بر دامان کوه ها و صخره ها که از پیش می تراشیدند، جای می دادند که به جای نگهداری استخوان ها، استودان می گویند.
باید دانست که از دید بهداشتی و پاکیزگی و پاسداشت زیست بوم، بهترین شیوه دفن مردگان در جهان باستان تا دوران معاصر همان روش جای دادن در استودان و دخمه ها است که بیشتر رخداد نگاران و نویسندگان فرنگی به آن اشاره کرده اند.
اما شماره ۲۰۷۹۴ ثبت ملی استودان های کوشکک هم نتوانست مرهمی بر زخم های کهنه یادگار تاریخی و فرهنگی کشور باشد. استودان های کوشکک که مربوط به دوره ساسانیان است و در دهستان رامجرد و روستای کوشکک از شهرستان مرودشت جای دارد امروزه با چالش های فراوانی دست به گریبان است. از یک سو افراد نابخرد فرومایه با خط خطی کردن و نگاشتن تبلیغ های گوناگون شرکت و پیشه های خود در پیرامون اثر، چشم انداز یادگار نیاکانی را خدشه دار کرده و آسیب های فراوانی را بر محیط آن برجای گذاشته و از سوی دیگر، درون استودان ها را با انبوه خرده سنگ و قلوه سنگ پر کرده اند که مایه دل نگرانی و آزردگی دوستداران میراث فرهنگی شده است و جا دارد که مسوولان فرهنگی شهری به ویژه اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی هرچه زودتر به رفع دشواری های این آثار گرانبها اهتمام ورزیده و تابلوی هشدار میراث فرهنگی و معرفی اثر را در کنار آن نصب کند.
استودان های کوشکک شهر مرودشت استان پارس در تاریخ ۳۰ بهمن ماه ۱۳۸۶به ثبت ملی رسیده و دارای تزیینات بسیار زیبایی است که از دید هنری وحتا تاریخی دارای اهمیت به سزایی نزدکارشناسان امر دارد.
در پایان امیدوار هستیم که این آثار گرانبها و ارزشمند به درستی نگهداری و پاسداری شوند و به درستی به آیندگان که میراث داران اصلی یک سرزمین هستند، واگذار شود.
انتهای پیام