مرگ زودرس سنگ نگاره ایلامی «کورنگون»!

سیاوش آریا

سنگ نگاره ایلامی نامدار به «کورنگون» واپسین روزهای زیست خود را سپری می کند و در واقع، مرگ زودرس آن را باید اعلام کرد! زیرا دیگر حتا از نزدیک نمی توان نگاره های آن را دید و بیشتر آن ها کامل پاک شده است.

کارشناسان سنگ نگارۀ ایلامی نامداربه«کوُرِنگوُن»درشهر نوبنیاد رستمِ مَمَسَنی در سرزمین پارس را کهن ترین و ارزشمندترین نگارکَندِ (نقش برجسته) ایلامی ایران می دانند که ازدید پژوهش های تاریخی و باستان شناختی از جایگاه ویژه ای نزد پژوهندگان برخوردار است و دیرینگی بیش از ۴۰۰۰ ساله دارد.با این همه،سنگ نگارۀ ایلامی کورِنگون در یک دهۀ گذشته بادشواری های بسیار فراوانی دست و پنجه نرم کرده است.از سویی،کُنشگران و کارشناسان میراث فرهنگی نیز،همواره دشواری ها و چالش های پیش روی این یادمان بی همتای ملی را به مدیران و سرپرستان وزارت خانۀ میراث فرهنگی،گردشگری و صنایع دستی استان و کشور گوشزد کرده وخواستار رسیدگی و راه درمانی اصولی برای پاسداری و نگهداری و نگاهبانی از آن،با برنامه ریزی های درست و موشکافانه، شده بودند.

امابی تفاوتی و کم کاری مدیران پیشین میراث فرهنگی استان (مصیب امیری) و رییس پژوهشکده حفاظت و مرمت کشور(رحمانی) وکارشناسانی که نام آنها آشکار است و مدعی طرح مرمت و حفاظت یادگار ایلامیان بودند و دست روی دست گذاشته و هیچ کاری انجام ندادند،سبب شده تا کهن ترین سنگ نگاره ایلامی از صفحه تاریخ برای همیشه پاک شود و دیگر نگاره های آن را باید در لابه لای کتاب ها و مجله ها و بایگانی ها دید.

چرخ گردون،سرانجام کار خود را کرد و سرنوشت غم انگیزی برای کهن ترین و مهم ترین سنگ نگاره ایلامی کشور رقم زد تا بار دیگر بیننده نابودی یکی از ارزشمندترین یادمان های تاریخی و ملی کشور باشیم.

گذشت زمان،رخنه عوامل طبیعی و بدتر از آن عوامل انسانی در یک دهه گذشته، انگیزه ای شده تا سنگ نگاره ایلامی کورنگون از چهره روزگار رخت بندد! و چه غم انگیز و اندوهبار است از دست دادن یادگاری ملی که بیش از ۴۰۰۰ سال دوام آورد تا به دست نسل ما از میان برود!

تنها کافی است که نگاره های این یادگار ایلامی را با ۵ سال پیش بسنجید تا به عمق فاجعه پی ببرید. دیگر حتا نگاره ها از نزدیک و فاصله چند سانتی متری هم قابل دیدن نیستند و مرگ زودرس آن ها فرا رسیده و نسل ما بی گمان باید پاسخگوی آیندگان باشد.

سنگ نگارۀ ایلامی کورنگون با شمارۀ ۲۵۴ در تاریخ ۳۰ خوردادماه ۱۳۱۵ خورشیدی به ثبت ملی رسیده است.

انتهای پیام

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا