قاچاقچیان قلعه دختر ساوه را سوراخ سوراخ کردند!

سوداگران اموال تاریخی و فرهنگی و قاچاقچیان فرومایه به بهانه های خیال انگیز و پوچ یافتن گنج به بنای قلعه دختر ساوه یورش برده و جای جای عرصه وحریم آنرا گودال های ژرفی پدید آورده و یادمان ارزشمند تاریخی را سوراخ سوراخ کردند.

قلعه دختر که در زبان بومی مردم منطقه به«قز قلعه»نامدار است یکی از دژهای بسیار ارزشمند و مهم در استان مرکزی به شمار می آید که برفراز کوهی در یکی از روستاهای شهر ساوه جای گرفته است.با این همه،قلعه دختر ساوه به سبب رسیدگی نکردن و رها شدن از سوی مسولان میراث فرهنگی،رو به نابودی است و بیشتر بخش های آن درحال ریزش و فروپاشی است.مصالح بنا به انگیزه گذشت زمان و براثر عوامل طبیعی و به ویژه دست اندازی های انسانی که هیچ رحمی بر یادمان های تاریخی و نیاکانی خود ندارند،سست و بی دوام شده و درحال ریزش و ویرانی است.اما بی گمان نخستین کار نادرست و غیرعلمی را میراث فرهنگی به بهانه دسترسی بهتر گردشگران به این یادمان تاریخی انجام داده و با ساخت پلکان در مسیر طبیعی و حریم کوه به آن خدشه وارد کرده و چشم انداز طبیعی آنرا به هم ریخته است.از سویی، برپایه قانون های میراث فرهنگی و ضابطه های موجود، ما به هیچ روی حق نداریم در حریم درجه یک و یا عرصه بناها و آثار تاریخی الحاقاتی بیافزاییم و یا پلکان و سنگ فرش در مسیر تاریخی آن درست کنیم که شوربختانه این موضوع به یک روند عادی درحریم و عرصه بیشتر بناها و آثار تاریخی تبدیل شده و باستان شناسان و کارشناسان میراث فرهنگی به شدت با آن مخالف بوده و اینگونه اقدام ها را تخلف به شمار می آورند.همچنین ساخت همین پلکان سبب دسترسی آسان قاچاقچیان و سوداگران اموال تاریخی و فرهنگی شده و با پدید آوردن گودال های عمیق و بزرگ در جای جای عرصه و حریم و در مسیر کوه،آسیب های برگشت ناپذیری را برجای گذاشته اند.

باید دانست که توده مردم و مسافران درجایگاه نخست با چنین بناهایی آشنا نیستند که بخواهند به دیدن آن بروند و همچنین علاقه بسیار اندکی برای بازدید چنین بناهایی وجود دارد و دیگر اینکه دسترسی سخت و کوه پیمایی نیز سبب خواهد شد که کمتر کسی بخواهد از این بنا بازدید کند.نیاز به یادآوری است در بازدید میدانی نگارنده حتا مردم بومی و مسافران خود استان مرکزی که منطقه را می شناختند تنها در پایین کوه و در همان پلکانی که میراث ساخته و آب اندکی در پایین دست وجود دارد به استراحت و تفریح می پرداختند و در دو سه ساعتی که نگارنده آنجا بود….

انتهای پیام