بنای موسوم به «آتشگاه» سیراف، بنای یادگاری نویسی ها!

بنای چهارتاقی شکلی که در میان بومیان بندر باستانی سیراف به «آتشگاه» نامدار است، در بدترین شرایط حفاظتی و نگهداری به سر می برد و به یادمان تاریخی ای برای یادگاری نویسی ها از سوی افراد فرومایه و نادان تبدیل شده و چهره بنا را خدشه دار کرده و صحنه بسیار زشتی را به نمایش گذاشته است.

نام بندر سیراف در درازای تاریخ کهن ایران می درخشد و دریای آن همپای دریای پارس(خلیج پارس) دیرینگی دارد و رازهای سر به مهر و ناگشوده ای. بندر باستانی سیراف یکی از مهم ترین و راهبردی ترین (استراتژیک) بندرگاه های باستانی ایران است که هزاران سال بر چهره فروزان تاریخ ایران، همانند نگینی می درخشد. با این همه، در بازدید نوروزی نگارنده وضعیت یادمان های تاریخی آن بسیار اندوه بار بود و همگی به حال خود رها شده بود و در بدترین شرایط نگهداری و حفاظتی قرار داشت که جای شگفتی و افسوس و دریغ است.
اما یکی از بناهایی که در بندر باستانی سیراف جای دارد و در میان بومیان به «آتشگاه» نامدار است، بنایی چهارتاقی شکل است که مربوط به اوایل دوره اسلامی است که سپس تر تغییر کاربری داده و به گمان فراوان به آرامگاه تبدیل شده است. این چهارتاقی دارای گنبد بوده که کامل فرو ریخته است و چیزی از گنبد آن برجای نمانده است.
چهارتاقی نامدار به «آتشگاه» بر بلندی مشرف به دریای سیراف از یک سو و بر دره پر آوازه «لیر» از سوی دیگر همانند نگینی درخشان است و خودنمایی می کند. این بنا در بالای کوه جای گرفته و به باور باستان شناسان مربوط به سده های سوم و چهارم مهی (قمری) است. با این همه، بنای موسوم به «آتشگاه» به حال خود رها شده و از سوی افراد فرومایه و نادان به بدترین شیوه مورد دست اندازی قرار گرفته و در همه بخش های درونی چهارتاقی و بر روی گچبری های زیبای آن یادگاری نویسی و خط خطی صورت گرفته و چهره بنا را خدشه دار کرده و صحنه بسیار زشت و زننده ای را به نمایش گذاشته است که دل هر دوستدار تاریخ و فرهنگی ایرانی به درد می آید و مایع افسوس و دریغ است.

همچنین درون بنا پر از زباله های ریز و درشت مسافران و بازدیدکنندگان است و بوی بد زباله ها تا چندین متری از بنا پیچیده و افراد علاقمند و پژوهشگران تاریخ، تاب ایستادن در کنار چهارتاقی را ندارند و به گفته ای ” عطایش را بر لقایش می بخشند ” و از ادامه بازدید پشیمان می شوند….

انتهای پیام