نفس های سنگ نگاره ایلامی «کورنگون» به شماره افتاد

سنگ نگارۀ ایلامی نامدار به کورنگون،براثرگذشت زمان،عوامل طبیعی و محیطی،بی تفاوتی برخی از سرپرستان فرهنگی کشور،مرمت و رسیدگی نکردن و محافظت از سوی مدیران و سرپرستان میراث فرهنگی و بدتر از همه،عوامل انسانی و دستبُرد قاچاقچیان اَموال تاریخی – فرهنگی به بهانه های پوچ و خیال اَنگیز یافتن گنج و کَندوکاوهای گستردۀ غیرمجاز آن ها، در حال از میان رفتن است و دیگر ارزش شناسایی(معرفی)ندارد.
یکی از ریشه ای ترین چالش های یادمان های تاریخی وفرهنگی در ایران، بی گمان کمبود بودجه و نیروی انسانی در وزارت خانۀ میراث فرهنگی است که بیشتر یادگارهای گذشتگان را با چالش جدی روبه رو کرده است.این دشواری بزرگ، سرانجام و سرنوشت تلخی را برای کهن ترین و بی مانندترین(منحصربه فردترین)سنگ نگارۀ ایلامی کشور رقم زده است.
سخن درخور نگرش این است که،نمایندگان مردم در خانه ملت(مجلس)چه می کنند؟ و چرا پیگیر افزایش بودجه وزارت میراث فرهنگی نبوده و نیستند.مگر نه این که،یادمان های تاریخی و ملی از آن همه مردم است و شناسنامه و هویت تک تک ایرانیان به شمار می آید. پس چرا وضعیت بودجه وزارت میراث فرهنگی تا این اندازه آشفته است و نمایندگان مردم در خانه ملت پیگیر این موضوع نیستند.همین چند روز پیش بود که وزیر میراث فرهنگی گفته بود که برای نگهبانی و مرمت هر اثر تاریخی در ایران کمتر از ۳۰ هزار تومان بودجه داریم! و این یعنی فاجعه… چرا دولت فکری اساسی برای بودجه و ساختار میراث فرهنگی کشور نمی کند؟ تا به کی باید بیننده نابودی آثار تاریخی کشور بود.بی گمان آیندگان ما را با بدنامی یاد خواهند کرد..
کارشناسان سنگ نگارۀ ایلامی نامدار به «کوُرِنگوُن» درشهر نوبنیاد رستمِ مَمَسَنی در سرزمین پارس را کهن ترین و ارزشمندترین نگارکَندِ(نقش برجسته)ایلامی ایران می دانند که از دید پژوهش های تاریخی و باستان شناختی از جایگاه ویژه ای نزد پژوهندگان برخوردار است.با این همه،سنگ نگارۀ ایلامی کورِنگون در یک دهۀ گذشته با دشواری های بسیار فراوانی دست و پنجه نرم کرده است.
 نخستین و کهن ترین سنگ نگاره ایلامی ایران که یک موضوع مذهبی و صحنه ای از بارعام خدایان را به نمایش می گذارد در جایی به نام کورانگون یا کورانگان تراشیده شده است.
بر روی صحنه،یکی از بزرگترین خدایان ایلامی و به گمان فراوان خدای اینشوشیناک بر روی تختی از چَنبره مار با کلاه شاخ دار ویژۀ خدایان با پیراهنی بلند نشسته و با دست چپ،سرِ ماری را که بدن چنبره آن تخت او را تشکیل می داد،گرفته است.

انتهای پیام