توافقی که فقط برکت برای امت داشته باشد و رفاه و ارزانی برای ملت نیاورد، شادی ندارد!

بی‌شک این رویه برگرفته از فرمول مصلحت است که هرگاه کار بجای باریک می‌کشد مقاومت به مصلحت تبدیل می‌شود.

تکنیکی که شاید از نظر اخلاقی همین مدعیان زیر سوال باشد ولی از نظر عقلانی و سیاسی برنامه مناسبی برای فرار از مصیبت‌هاست.

نکته‌ای که در این بین و هم‌زمان با حرکت به سمت توافق باید به آن توجه داشت این است که آیا توافق جدید آورده‌ای برای ملت ایران از لحاظ اقتصادی و معیشتی و رفاه دارد یا خیر؟!

یعنی اگر توافقی انجام پذیرد و سرمایه‌ای آزاد شود ارزانی و معیشت راحت برای مردم داخل ایران صورت می‌گیرد یا همچنان شعار مقاوت و استقامت و فشار سر داده خواهد شد؟!

اگر توافق شود دیگر امثال احمدجنتی، ولایتی و علم‌الهدی مردم را به اشکنه خوردن و لنگ‌پوشیدن دعوت نمی‌کنند؟!

اگر توافق شود و دارایی این ملت سرمایه‌دار ولی فقیر به سر سفره‌های ایرانی می‌آید یا هزینه‌های دیگر در پیش است؟!

بی‌شک هر حکومتی از اسراییل و آمریکا تا عربستان و طالبان برنامه‌هایی برای تقویت جایگاه خود در هر نقطه جهان دارد و برای آن‌ها نیز عاقلانه و واجب است ولی اینکه ملت یک کشور بچه ننه صیغه‌ای بشوند و بقیه بچه ننه عقدی هیچ‌کدام همچین تصویری ندارند و می‌دانند که باید حمایت داخلی را برای قدرت نمایی خارجی داشت.

بی‌شک در ایران هم اگر قرار است توافقی صورت بگیرد که نقشی در ارزانی و رفاه و آرامش ملت نداشته باشد شادی و هلهله ندارد و در راستای همان سیاست‌هایی که سال‌هاست در حال اجراست و با بود و نبود تحریم‌ به حال مردم معمولی تاثیری ندارد.

تحریم باشد امثال شمخانی و پسران، ولایتی و پسران، بابک‌زنجانی و رفقا و … سود می‌برند و اگر نباشد نیز هم‌فکران این طیف به راه خود ادامه می‌دهند و فقط ملت مظلوم هستند که با بود و نبود تحریم زیر بار فشار له و نردبان می‌شوند.

کاش مردم ایران، دلسوزی داشتند تا فکر نان شب قشرهای غیروابسته، پدرهای شرمنده، بیمارهای بی‌دارو، مادرهای بی‌یاور و سایر اقشاری باشند که از برکات بی‌بهره هستند نیز بود و اعلام می‌کرد که مشکل معیشت این مردم قشر سرمایه‌دار و کاسب و دلال و تحریم و دشمن نیست بلکه سیاستی که دلال‌پرور و تحریم‌نیاز است تا بتواند مردم را به بازی بگیرد و جیب ملت را خالی کند.

انتهای پیام