“پرویز پرستویی” به “حسن روحانی” نامه نوشت/بیا و یک سفر مهمان ما باش
هنرمندان کسانی نیستند که برای نیازشان بتوانند دست به طرف کسی دراز کنند. من خوب می‌دانم که اکثر هنرمندان تئاتر و سینما روزگار تلخ و سختی را می‌گذرانند، اکثرا فاقد مسکن هستند و لنگ اجاره‌خانه و سفره‌های خالی و صورت خود را با سیلی سرخ نگه می‌دارند، که البته این روزها با سیلی هم نمی‌شود صورت را سرخ نگه داشت! چرا؟ چون خونی زیر پوست نیست که سرخ شود.
به گزارش اشکان نیوز ، “پرویز پرستویی” در نامه‌ای به “حسن روحانی” به بیان برخی از کارهایی که ریاست جمهوری می‌توانسته در این دوره ۸ ساله انجام بدهد پرداخته است.
متن یادداشت را در ادامه می‌خوانید :
جناب آقای رئیس جمهور
دیگه ماه‌های آخر ریاست شماست
در این حدود ۸ سال هرچه کردید و نکردید بر همه ملت ایران روشن و شفاف است.
اما با قاطعیت می‌توانم بگویم که دو کار را نکردید.
یک : برای مردم فقیر و نیازمند در حاشیه شهرهای تهران و استان‌ها و کشورمان هیچ کاری نکردید.
این را با سند و استدلال می‌گویم، در این یک‌ساله شیوع کرونا که همیشه در هیئت دولت با فاصله و رعایت پروتکل‌ها می‌نشینید و برنامه‌های آنلاین می‌گذارید.بنده و گروه‌مان، قهرمانان یا بهتر بگویم پهلوانان کشور و جهان با کمک‌های مردمی سفرهای دوره‌ای گذاشته‌ایم.
برای توزیع ارزاق، ساختن درمانگاه، ساختن خانه برای کپرنشینان، ساختن مدرسه، پروتز برای دست‌های قطع شده توسط گاندوها…
کل کشور را دور زدیم و می‌زنیم.
آنچه مشاهده کردیم، فقر مطلق، بی‌خانمانی و بیکاری، بی‌آبی، بی‌هویتی (فاقد شناسنامه، کارت ملی، یارانه) نداشتن مسکن، درمانگاه ،مدرسه و تغذیه بیداد می‌کند.
برای اثبات این حرف‌ها در این روزهای آخر ریاستتان یک سفر همراه ما میهمان باشید.با لباس شخصی، شک ندارم که اصلا شما را نمی‌شناسند، چرا؟ چون برق ندارند که تلویزیون داشته باشند.بیایید و از نزدیک ببینید که چه کارهایی می‌توانستید بکنید و نکردید و یا به گوشتان نرسیده…
دو : در این دو دوره یک بار سراغ هنرمندان که اکثرا نقش مهمی در انتخاب شما داشتند را نگرفتید.
و در این سال‌ها بخاطر حمایت از شما مدام مورد شماتت قرار گرفتند!
یک‌سال است سینماها و تئاترها بخاطر کرونای لعنتی تعطیل است.
آیا می‌دانید که اهالی هنرمندان نجیب این کشور چگونه روزگار می گذرانند؟ بعید می‌دانم.
هنرمندان کسانی نیستند که برای نیازشان بتوانند دست به طرف کسی دراز کنند.
من خوب می‌دانم که اکثر هنرمندان تئاتر و سینما روزگار تلخ و سختی را می‌گذرانند، اکثرا فاقد مسکن هستند و لنگ اجاره‌خانه و سفره‌های خالی و صورت خود را با سیلی سرخ نگه می‌دارند، که البته این روزها با سیلی هم نمی‌شود صورت را سرخ نگه داشت! چرا؟ چون خونی زیر پوست نیست که سرخ شود.
بیایید یک سفر دوره‌ای در این روزهای آخر که مسئولیت دارید با هم به جاهایی که عرض کردم داشته باشیم.
بیایید سری به اهالی فرهنگ و هنر بزنید دیگر این فرصت پیش نخواهد آمد.
اینها که گفتم از درد بود و اطلاع‌رسانی می‌دانم که نمی‌دانید.
و یا نشنیده‌اید.بیایید ببینید که چقدر مردم خوب و شریف و دوست‌داشتنی داریم.
بیایید با رعایت پروتکل‌ها
بیایید و نگران نباشید، شما را نمی‌شناسند.
انتهای پیام
