حکایت تخریب شدن خانه آبا و اجدادی «مادر و دخترمعلول» بشاگردی
خانه مادربشاگردی که سرپرست دختر معلولیست دست و پا ندارد با قدمت بیش از ۵۰ سال تخریب شده و طی این ۱۸ سال بلاتکلیف و هیچ حمایتی جهت احقاق حق و تهیه منزل از سوی دولت یا خیرین نداشتند.
به گزارش اشکان نیوز ، داشتن مسکن متناسب با نیاز، حق هر فرد و خانواده ایرانی است. دولت موظف است با رعایت اولویت برای آنها که نیازمند ترند به‌خصوص روستانشینان وکارگران زمینه اجرای این اصل رافراهم کند ، با وجود اصل ۳۱ قانون اساسی ،هنوز هم خانواده هایی هستند که از اساسی‌ترین حقوق اولیه برای یکی زندگی معمولی ، محروم باشند.
مادر کلثوم از درد معلولیت فرزند و خانه خرابی می‌گوید و از مسئولان ، خیران تقاضای کمک عاجل برای تهیه منزل و کمک مالی دارد؛ در ابتدای دوران کودکی کلثوم ۲۳ ساله متوجه بیماری پوستی‌اش می‌شوند و جهت مداوا به شهر میناب مراجعه می‌کنند و سه‌سال به صورت روزانه تحت مداوا بود که بنا به گفته پزشکان وقت ، کلثوم به یک نوع بیماری نادر دارد و مجبور به قطع دست‌ها و پاهای «کلثوم» در خردسالی می‌شوند و روند درمان به درازا می‌کشد ، در عین حال منزلشان در «سردشت» مرکز شهرستان بشاگرد را به یکی از بستگانشان سپرده بودند که با حکم میراث فرهنگی دستور به تخلیه منزل می‌دهند ، کلثوم و مادرش که توان مالی ماندن در شهر میناب را نداشتند به بشاگرد باز می‌گردند اما دیگر دیر شده و «میراث فرهنگی» دیگر خانه آنان را تصاحب کرده و الان به خانه‌ای بر می‌خوریم که گویا اثری باقی مانده از جنگ است و همین موضوع باعث پیگیری‌های مکرر مالکین می‌شود علیرغم وجود مستنداتی مربوط به پیگیری و نامه‌نگاری‌های اداری با مدیر کل میراث فرهنگی وقت جناب آقای نوروزی و پس از آن.. اما تاکنون این پیگیری‌ها نتیجه نداده و «خانواده دوستکی» در منزل استیجاری به سر می‌برند.
با در نظر گرفتن کرامت انسانی شایسته نیست ، که خانواده‌ای روزی سرپناهی داشتند امروز با این اجاره‌های سنگین غم نان را هم داشته باشند و روند درمانی کلثوم و مراجعه به پزشکان پایتخت همچنان ادامه دارد..
با مرور بخشنامه‌هایی بسیار زیبا و شعارهای زیباتری که در خصوص کمک به معلولین و خانواده‌های آنها مداوم از رسانه‌ها به گوش می‌رسد اما در عمل می‌توان گفت از واقعیت زندگی کلثوم دختر بشاگردی فاصله زیادی دارد.
اما سؤالاتی که بایستی پاسخ به آنها را مسئولین جهت تنویر افکار عمومی بدهند؛ اولاً چطور یک خانه‌ای با قدمت بیش از ۵۰ سال خراب می‌شود و اینکه ملکی که به هر نحوی جزء مالکیت میراث محسوب گردد آیا آن خانواده باید آواره باشند؟ آیا در بشکرد ۲۰۰ متر زمین برای این خانواده دارای فرزند معلول طی ۱۸ سال گذشته پیدا نشده است؟
براستی مگر بخشنامه‌ای وجود ندارد تا بهزیستی وظیفه خویش بداند ساخت خانه برای معلولین نیازمند را، کلثوم دختر بشاگردی ، معلولیست که دردش ز حد فزون شد و غمش بی‌شمار ، معلولیت محدودیت نیست اما ظاهراً مسئولیت محدودیت دارد! چرا بهزیستی فقط اکتفا کرده به پرداخت ماهیانه ۱۷۰ هزارتومان به کلثوم که در واقعیت هر ماه سه‌میلیون خرج دارد و چرا حق پرستاری به مادرکلثوم نمی‌پردازند امروز شیوع کرونا باعث شده تا نتوانند کلثوم را پیش دکتران در تهران ببرند و مادر تقاضا دارد تا برای تهیه ی داروها کمکشان کنند و ساخت خانه ، تکمیل آن نیاز به همت خیران و مسئولان استان دارد.
انتهای پیام
خبرنگار: زینب نورالدینی
دبیر: حسن عباسی
