۱۶۰۰ مدرسه تخریبی در استان؛ آیا نماسازی اولویت دارد یا امنیت دانش‌آموزان؟
در حالی که ۱۶۰۰ مدرسه در استان در وضعیت تخریبی قرار دارند و دانش‌آموزان در کلاس‌هایی ناایمن و فرسوده تحصیل می‌کنند، بخش قابل‌توجهی از بودجه آموزش‌وپرورش صرف زیباسازی و نماسازی مدارس شده است.
این در حالی است که بسیاری از مدارس استان حتی امکانات اولیه‌ای مانند سقف‌های مقاوم، سیستم گرمایشی و سرمایشی استاندارد، سرویس‌های بهداشتی مناسب و تجهیزات آموزشی کافی ندارند. آیا تمرکز بر ظاهر مدارس، در شرایطی که زیرساخت‌های آموزشی در بحران است، یک تصمیم مدیریتی صحیح است؟
۱۶۰۰ مدرسه تخریبی؛ زنگ خطری برای آینده دانش‌آموزان
طبق آمار، ۱۶۰۰ مدرسه در استان در وضعیت تخریبی و غیراستاندارد قرار دارند. این یعنی هزاران دانش‌آموز روزانه در مدارسی تحصیل می‌کنند که هر لحظه امکان دارد سقف آنها فرو بریزد، دیوارهایشان ترک بخورند یا حوادثی مانند آتش‌سوزی به دلیل سیم‌کشی‌های غیراستاندارد رخ دهد.
در بسیاری از این مدارس، کلاس‌ها در کانکس برگزار می‌شود، برخی مدارس دو شیفته و حتی سه شیفته هستند، و بسیاری از مناطق محروم همچنان فاقد ساختمان آموزشی استانداردند.
با این وضعیت، چطور می‌توان توجیه کرد که بودجه به‌جای مقاوم‌سازی و نوسازی مدارس، صرف نماسازی و زیباسازی ظاهری شود؟
سؤال اساسی اینجاست: آیا اولویت اصلی آموزش‌وپرورش، ایجاد محیطی امن برای دانش‌آموزان است، یا نمایش مدارس مدرن در مناطق خاص برای گزارش‌های آماری و تبلیغاتی؟
بودجه‌های سرسام‌آور برای نماسازی؛ ضرورت یا هزینه اضافی؟
زیباسازی و بهبود نمای مدارس، اگرچه در شرایط استاندارد می‌تواند تأثیر مثبتی بر روحیه دانش‌آموزان و معلمان داشته باشد، اما در استانی که ۱۶۰۰ مدرسه تخریبی دارد، اولویت نباید صرفاً زیباسازی باشد.
هزینه‌های گزاف نماسازی، در حالی انجام می‌شود که بسیاری از مدارس حتی سقف مقاوم ندارند، برخی از آنها در زلزله‌ها آسیب‌دیده‌اند و هنوز بازسازی نشده‌اند.
این وضعیت نشان‌دهنده یک عدم توازن در تخصیص منابع است. وقتی دانش‌آموزان در کلاس‌های غیراستاندارد تحصیل می‌کنند، زیباسازی نما چه مشکلی را حل خواهد کرد؟
آیا هدف از این پروژه‌های زیباسازی، واقعاً بهبود محیط آموزشی است یا بیشتر برای گزارش‌های عملکردی و تبلیغاتی انجام می‌شود؟
مقایسه وضعیت مدارس با کشورهای توسعه‌یافته؛ کجای کار می‌لنگد؟
در کشورهای پیشرفته، اولویت اصلی در نظام آموزشی، ایمنی و استانداردسازی زیرساخت‌هاست.
در این کشورها، ابتدا مدارس را از نظر مقاوم‌سازی، سیستم‌های گرمایشی و سرمایشی، امکانات بهداشتی و تجهیزات آموزشی استانداردسازی می‌کنند و سپس به زیباسازی محیط می‌پردازند.
اما در برخی مناطق ایران، به‌ویژه در استان‌هایی که مدارس تخریبی زیادی دارند، به نظر می‌رسد که اولویت‌ها جابه‌جا شده است.
وقتی در برخی مدارس، کلاس‌ها هنوز تخته‌سیاه‌های قدیمی دارند و حتی میز و نیمکت‌های شکسته وجود دارد، هزینه‌های نماسازی چه ضرورتی دارد؟
مشکلات اساسی مدارس که نیاز به رسیدگی فوری دارند
۱۶۰۰ مدرسه تخریبی تنها یک عدد نیست، بلکه نمادی از بحران زیرساختی در آموزش‌وپرورش است. برخی از مشکلات حیاتی مدارس استان که به‌جای نماسازی، باید روی آنها سرمایه‌گذاری شود، عبارت‌اند از:
۱. مقاوم‌سازی ساختمان‌ها در برابر زلزله و سایر حوادث طبیعی
• بسیاری از مدارس استان در مناطق زلزله‌خیز قرار دارند و اگر زلزله‌ای رخ دهد، این مدارس در معرض تخریب کامل خواهند بود.
۲. تأمین سیستم‌های گرمایشی و سرمایشی ایمن
• در برخی مدارس، هنوز از بخاری‌های نفتی خطرناک استفاده می‌شود که در سال‌های گذشته، حوادث تلخ آتش‌سوزی در کلاس‌ها را رقم زده است.
۳. ساخت سرویس‌های بهداشتی مناسب و تأمین آب آشامیدنی سالم
• برخی مدارس به دلیل فرسودگی زیرساخت‌ها، سرویس‌های بهداشتی مناسبی ندارند یا با کمبود آب آشامیدنی مواجه‌اند.
۴. تأمین تجهیزات آموزشی استاندارد و فناوری‌های نوین
• برخی مدارس هنوز به تخته‌سیاه و گچ محدود هستند، درحالی‌که در دنیا از فناوری‌های آموزشی نوین برای یادگیری بهتر استفاده می‌شود.
چرا به‌جای حل این مشکلات اساسی، بودجه‌ها به سمت زیباسازی و نماسازی مدارس سوق داده شده است؟
چه باید کرد؟ راهکارهایی برای مدیریت بهتر بودجه آموزش‌وپرورش
برای بهبود وضعیت مدارس، اولویت‌بندی صحیح در تخصیص بودجه ضروری است. پیشنهادات زیر می‌تواند به اصلاح این روند کمک کند:
۱. تمرکز بر مقاوم‌سازی مدارس فرسوده قبل از هرگونه نماسازی
• مدرسه‌ای که سقف و دیوارهای مقاوم ندارد، حتی اگر نمای زیبایی داشته باشد، همچنان ناامن است.
۲. تخصیص بودجه به تجهیز کلاس‌های درس، نه صرفاً ظاهر ساختمان
• تجهیزات آموزشی، از تخته‌های هوشمند گرفته تا کتابخانه‌های مدرن، باید در اولویت سرمایه‌گذاری باشند.
۳. اصلاح سیستم نظارتی بر هزینه‌های آموزش‌وپرورش
• نحوه هزینه‌کرد بودجه‌های مدارس باید شفاف باشد و پروژه‌های نماسازی مورد بررسی دقیق قرار گیرند.
۴. استفاده از ظرفیت خیرین مدرسه‌ساز در جهت نیازهای اساسی‌تر
• خیرین و سرمایه‌گذاران باید ترغیب شوند تا به‌جای نماسازی، بودجه خود را به ساخت مدارس جدید و استاندارد اختصاص دهند.
آیا زیباسازی مدارس بر امنیت دانش‌آموزان ارجحیت دارد؟
۱۶۰۰ مدرسه تخریبی در استان، یک فاجعه آموزشی است که باید در اولویت برنامه‌های دولت و آموزش‌وپرورش قرار گیرد.
هزینه‌های گزاف برای نماسازی مدارس، در شرایطی که بسیاری از مدارس ابتدایی‌ترین امکانات را ندارند، نشان‌دهنده یک سیاست‌گذاری اشتباه در مدیریت بودجه است.
بهبود محیط آموزشی باید با ایجاد مدارس ایمن، مقاوم و استاندارد آغاز شود، نه با ظاهر زیبا و نماسازی‌های پرهزینه مسئله این است.
دانش‌آموزان این استان، نیاز به مدارس ایمن و مجهز دارند، نه صرفاً ساختمان‌هایی با نماهای مدرن اما فرسوده در داخل. آیا مسئولان حاضرند اولویت‌ها را تغییر دهند و بحران مدارس تخریبی را جدی بگیرند؟
انتهای پیام
