افزایش مصرف نفت‌گاز در نیروگاه‌ها؛ راهکاری موقت یا فاجعه‌ای برای محیط زیست؟
در حالی که شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی از افزایش ۲۰ درصدی تحویل نفت‌گاز به نیروگاه‌ها و رشد ۳۶ درصدی تحویل سوخت مایع خبر می‌دهد،
پرسش اصلی این است که آیا این افزایش، تنها چاره‌ای موقت است یا بحران بزرگی برای محیط زیست و آینده انرژی کشور رقم می‌زند؟
افزایش تحویل سوخت مایع؛ راهکاری پرهزینه برای بحران انرژی
مدیرعامل شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی، از افزایش چشمگیر تحویل سوخت مایع و نفت‌گاز به نیروگاه‌ها در سال جاری خبر داده و این روند را به‌عنوان راهکاری برای گذر از بحران انرژی مطرح کرده است. اما آیا این افزایش مصرف سوخت فسیلی واقعاً راه‌حلی منطقی برای مدیریت انرژی در کشور است؟ تحلیل‌ها نشان می‌دهند که این روند افزایشی نه‌تنها راه‌حل پایدار نیست، بلکه پیامدهای سنگینی بر محیط زیست، کیفیت هوا و سلامت عمومی خواهد داشت.
هزینه‌های زیست‌محیطی و پیامدهای آلودگی هوا
رشد ۲۰ درصدی مصرف نفت‌گاز در نیروگاه‌ها، به‌معنای افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلودگی هوای شهری است. نیروگاه‌ها با مصرف سوخت‌های فسیلی به‌ویژه نفت‌گاز، مقادیر زیادی دی‌اکسید کربن، اکسیدهای نیتروژن و ذرات معلق تولید می‌کنند که در طولانی‌مدت سلامت جامعه و کیفیت هوای مناطق صنعتی و شهری را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد. در حالی که بسیاری از کشورهای پیشرفته در حال جایگزینی سوخت‌های فسیلی با انرژی‌های پاک و تجدیدپذیر هستند، افزایش مصرف نفت‌گاز در نیروگاه‌های ایران به‌نوعی بازگشت به عقب در مدیریت انرژی کشور محسوب می‌شود.
چالش‌های ساختاری در تامین پایدار انرژی
اعلام افزایش ۳۶ درصدی سوخت مایع تحویلی به نیروگاه‌ها، بیشتر از آنکه نشان‌دهنده تدبیری پایدار باشد، بحران مدیریت ساختاری انرژی در کشور را نمایان می‌کند. افزایش مصرف نفت‌گاز به معنای آن است که شبکه توزیع گاز طبیعی و زیرساخت‌های آن هنوز نتوانسته‌اند پاسخگوی نیاز نیروگاه‌ها باشند. در این میان، ضعف در توسعه و نوسازی شبکه خطوط لوله، محدودیت‌های انتقال و عدم تنوع منابع انرژی جایگزین، چالش‌های عمیقی برای تامین پایدار انرژی در کشور ایجاد کرده است. این شرایط نشان می‌دهد که به جای اتکا به سوخت‌های مایع که مستلزم هزینه‌های اقتصادی و زیست‌محیطی است، سرمایه‌گذاری در ارتقاء زیرساخت‌ها و بهره‌گیری از انرژی‌های پاک و تجدیدپذیر باید در اولویت قرار گیرد.
سوخت فسیلی یا آینده‌ای پایدار؟
علی‌رغم اقدامات دولت برای تامین سوخت مایع، این اقدامات تنها مسکن‌های موقتی برای عبور از زمستان سخت هستند و به هیچ وجه نمی‌توانند به‌عنوان راه‌حلی پایدار در حوزه انرژی مطرح شوند. با توجه به اینکه اتکای بیش‌ازحد به سوخت‌های فسیلی از منظر اقتصادی و زیست‌محیطی پایدار نیست، ضروری است که سیاست‌گذاری‌ها به سمت توسعه انرژی‌های پاک هدایت شوند. افزایش تحویل نفت‌گاز به نیروگاه‌ها شاید از بحران کوتاه‌مدت جلوگیری کند، اما آینده بلندمدت کشور را در حوزه انرژی و محیط زیست به خطر می‌اندازد.
ضرورت بازنگری در سیاست‌های انرژی
با توجه به آثار زیست‌محیطی شدید، اثرات نامطلوب بر سلامت جامعه و تهدیدات اقتصادی در بلندمدت، نیاز است که دولت و نهادهای مرتبط با مدیریت انرژی، بازنگری جدی در سیاست‌های خود داشته باشند. در حالی که کشورهای دیگر در تلاش برای کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی و سرمایه‌گذاری بر انرژی‌های تجدیدپذیر هستند، تکیه بر نفت‌گاز و سوخت مایع در نیروگاه‌ها، نمی‌تواند آینده‌ای پایدار را برای ایران رقم بزند.
انتهای پیام
