اینکه رسانه در شرایط کنونی دچار مرداب، تکرار و کلیشه «وی گفت و وی افزود» است نیاز به واکاوی دارد

اما چرایی آن به زبان ساده بسیار قابل درک و لمس است ،آزادی قلم به مانند باز کردن پنجره هاست تا هوای تازه جریان یابد ،رسانه دغدغه های فکری اش گشودن راه برای تنفس سالم است هنگامی که با اجبار به خودسانسوری و ده ها دلیل غیر منطقی پنجره ها را بسته اند و رسانه دغدغه اش گذران *زندگی* و چه کنم های روزمرگی اش است خفگی فکری، فرهنگی… گریبان جامعه را خواهد گرفت و هوای مسموم موجبات مرگ فکری را رقم خواهد زد
از این رو دیگر سرآمد و جریانهای فکری عشق و لبخند نیست بلکه پراکنش اندوه، یاس و نومیدی است
آنجا چوب تهدید بر ورقهای زندگی و اندیشه فضای خفقان بوجود می آورد و در حذف هر چه مغایر با تفکر اوست گام بر می دارد در واقع زندان حصار در حصاری برای هنر و اندیشه فراهم شده است که پیامی دهشت انگیز و وحشتناک دارد
عادت دادن جامعه و متفکران جامعه به خودسانسوری و حذف قدرت مطالبه گری و پرسشگری است
*آن سرود تشعشع تابان خورشید آزادی ام آرزوست*