نقدی بر کاوش آموزشی باستان شناسان در«قصر اَبونصر»

یکی از اَرزنده ترین یادمان های تاریخی و فرهنگی شهر شیراز و کشور، بی گمان محوطۀ نامدار به «قَصرِاَبونصر» است که هویت و شناسنامۀ بالَنده و غرورآمیز مردم شیراز به شمار می آید. اما در نبود نظارت و غفلت مسولان میراث فرهنگی به مکانی برای کارگاه آموزشی دانشجویان باستان شناسی دانشگاه هنر شیراز تبدیل شده و در اِسپندماه سال گذشته مورد کاوش های باستان شناختی قرار گرفته و لایه های پنهان و ساختار مِهرازی(معماری)محوطه را آشفته و خَدشه دار کرده است.

یادگار تاریخی نامدار به «قَصرِاَبونصر» نخستین میراث تاریخی ثبت ملی شدۀ سرزمین پارس و شهر شیراز با شمارۀ ثبت ۱۳ است که کارشناسان و پژوهش گران آن را یکی از اَرزشمندترین و مهم ترین محوطه های باستانی ایران به شمار می آورند. همچنین باستان شناسان و تاریخ نگاران، آن را هویت و شناسنامۀ بالَنده و غرورآمیز مردم شیراز دانسته و همواره بر پاسداری و حفاظت بهتر و بیشتر این یادگار تاریخی و فرهنگی پافشاری دارند. اما این محوطۀ باستانی بی همتا که همچنان رازهای سر به مُهر و پنهانی در سینه دارد، در یکی دو دهۀ گذشته با چالش های گوناگونی دست و پنجه نرم کرده و مورد بی مهری مسولان میراث فرهنگی کشور و استان و دیگر نهادهای مربوطه قرار گرفته است.

اما پس از سال ها و برای نخستین بار در اِسپندماه سال گذشته، بینندۀ آن بودیم که دانشگاه هنر شیراز پس از تجربۀ ناموفق تپۀ«پوستچی»شیراز که پس از چندین سال کاوش دانشجویی و پیمان برپایی یک سایت موزۀ باستانی بدون هرگونه اِنتشار گزارش عملکرد و کوچک ترین اقدام به پدیداری یک فضای موزه ای،آن را به حال خود رها کرد و بار دیگر و بدون هرگونه طرح و نقشه و پلان حفاظتی و ساماندهی در جهت حفظ و اِحیای دژ«اَبونصر»، این شاخص ترین محوطۀ شهری دوران تاریخی و ساسانی دشت شیراز را به عنوان محوطۀ کاوش دانشجویی گزینش(انتخاب)و در محل های کاوش شدۀ پیشین که بنا بر سندها و مدرک های منتشر شده از کاوش های نخستین آن،دارای پیچیدگی های فنی و معماری و دوره بندی است،مورد پیگردی و رهاسازی از آوار و نهشت های حفاظتی کرده است!

انتهای پیام