سیاست انقباضی برای میراث؟!
بند «پ» ماده ۸۳ لایحه برنامه هفتم رسما میراث فرهنگی را از وظیفه قانونی خود در تعیین حریم کنار گذاشته و همه تصمیمات در این زمینه را به وزارت راه و شهرسازی و بخش ذیل آن شورای عالی معماری و شهرسازی واگذار کرده و میراث فرهنگی را مکلف به «همکاری» کرده است. طبق مصوبه مجلس در بند پ، دولت مکلف است در راستای حفاظت از میراث فرهنگی و جبران حقوق مالکانه مردم اقداماتی را انجام دهد که این امر اقدام خوبی است اما در بخش ۲ این بند آمده است: بازنگری حریم‌های آثار ثبتی پیشین و تعیین حریم آثار ثبتی جدید به موجب آیین‌نامه‌ای است که با رعایت هم‌زمان حفظ اثر، عدم اعمال محدودیت‌های نابجا و جبران محدودیت‌های به‌وجودآمده برای مالکان در چارچوب قوانین توسط وزارت راه و شهرسازی (شورای عالی شهرسازی) با همکاری وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی حداکثر شش ماه پس از لاز‌م‌الاجرا شدن این قانون تهیه و به تصویب هیئت وزیران می‌رسد. این در حالی است که وزارت راه و شهرسازی نه تنها متولی آثار باستانی نیست بلکه خود نهادی است که باید آثار باستانی را از آن حفظ و جلوی تخلفاتش در حوزه میراث فرهنگی را بگیرد. یک وزارتخانه تخصصی برای میراث فرهنگی وجود دارد. اگر قرار است نهادی دیگر متولی آثار باستانی شود چرا وزارتخانه تخصصی میراث فرهنگی ایجاد شده است؟ ضمن اینکه این بند با قانون حمایت نیز تناقض دارد…
انتهای پیام
