در گفتگو با یکی از اهالی روستای گردیو در این خصوص خبرنگار ما پرداخت؛ محمد فردوسی می‌گوید: تنها دارایی ما در این نقطه صفر مرزی همین چند رأس دامی است که جهت امرار معاش تهیه کردیم و هر ساله در اثر بیماری هست و نیستمان از بین می‌رود برای تهیه دارو فرسنگ‌ها راه تا مرکز شهرستان بایستی برویم اما دارویی وجود ندارد و پس از «مرگ و میر» دام‌هایمان کسی خسارتی به ما نمی‌پردازد.
انتهای پیام
