مریم اطیابی: اکنون پایگاه به استانداری، سازمان برنامه و بودجه و دادستان نامه زده و خواستار ابطال این مصوبه است اما هنوز پاسخی دریافت نکرده است.
از سال ۹۹ شهرداری بهشهر اصرار دارد که به بهانه ارائه خدمات، باغ عباس‌آباد در حریم شهری بهشهر قرار گیرد، این کار با مخالفت جدی میراث فرهنگی مواجه شد چرا که عباس آباد در دل جنگل قرار داشت و دست‌کم ۶ تا۱۰ کیلومتر تا شهر فاصله داشت.
اما شهرداری درخواست خود را در شورای برنامه‌ریزی توسعه استانداری مطرح کرد و آنها تایید میراث فرهنگی را شرط تصویب این درخواست دانستند که در آن زمان فرهاد عزیزی مدیر کل پایگاه‌های ثبت جهانی و ملی در نامه‌ای با این اقدام صریحامخالفت کرد.
استانداری به استناد همین نامه اعلام کرد که عباس‌آباد در حریم شهری قرار نمی‌گیرد اما تنها سه روز بعد اصلاحیه‌ای منتشر شد و اعلام کردند الحاق صورت می‌گیرد!!! با مخالفت مدیرکل میراث‌فرهنگی و معاون میراث کل کشور و نامه‌نگاری‌های متعدد پس از شش ماه دوباره شهرداری درخواست حریم منفصل می‌دهد و باز هم امور پایگاه‌ها میراث فرهنگی مخالفت می‌کند.
این بار هادی احمدی مدیر کل محوطه‌ها و بناها و بافت‌ها در نامه‌ای مفصل به شورای عالی معماری و شهرسازی مخالفت کامل میراث را اعلام می‌کند.
بر اساس بند ۴ ضوابط عرصه، هر گونه دخل و تصرفی که سبب شود مجموعه از اصالت و یکپارچگی بیرون بیاید، ممنوع است.
اما در بهمن ماه ۱۴۰۱ شهرداری نامه‌ای به پایگاه ارسال کرده که از آنجا که باغ عباس‌آباد در حریم شهری قرار گرفته، طبق بند …شورای عالی شهرسازی، باید جلسه‌ای با حضور میراث فرهنگی برگزار و مشاوری از سوی میراث فرهنگی معرفی شود.
این درحالی است که پیوست نامه نشان می‌دهد شورای عالی معماری و شهرسازی در مرداد ماه تایید کرده که عباس اباد به حریم بهشهر الحاق شود اما هیچ‌گونه صورت‌جلسه‌ای برای پایگاه ارسال نشده است.
در نامه شورای عالی قید شده تمامی اقدامات حفاظتی و گردشگری باید با مشارکت میراث فرهنگی و شهرداری انجام شود و استانداری ناظر باشد.
نخست آن که اقدامات حفاظتی چه ارتباطی به شهرداری دارد آن هم جایی که نه صلاحیت و نه تخصص حفاظت از اثار تاریخی دارد. این وظیفه مستقیما و مشخصا بر عهده پایگاه میراث فرهنگی و وزارتخانه است.
دوم آن که در توسعه گردشگری هم که دو دستگاه دیگر قانونا صاحب‌نظرند یکی منابع طبیعی که مالک باغ است و دیگری آب منطقه‌ای که متولی دریاچه و سد است. اصلا این منطقه چه ارتباطی با شهرداری دارد؟!
۴۲۰ هکتار عرصه و۱۱۰۰ هکتار حریم، در مجموع ۱۵۹۸ هکتار عرصه و‌حریم باغ عباس‌آباد را تشکیل می‌دهد که سه باغ ایرانی را در بر می‌گیرد و بزرگترین و منحصر به فردترین باغ ایرانی را داراست.
اثار تاریخی این باغ حدود ۴۲۰ سال دارند و قدمتشان به دوره شاه عباس صفوی می‌رسد. دریاچه اطراف آن هم طبیعی نبوده و دست‌ساز و مربوط به دوره صفوی است. گورستان عصر آهن و یک‌محوطه تاریخی از دیگر شگفتی‌های عرصه ۴۲۰ هکتاری است.
هفت هشت سالی است میراث فرهنگی ریالی درآمد از این باغ ندارد چون منابع طبیعی او را خلع ید کرده اما هزینه مرمت همچنان بر دوش آن سنگینی می‌کند.
سال ۷۹ شرکت ایرانگردی و جهانگردی وقت با اداره منابع طبیعی قراردادی۳۰ ساله می‌بندد و پارک جنگلی عباس‌آباد را تحویل می‌گیرد و یکسری تاسیسات و زیرساختهای لازم مانند برق و جاده را برای حضور گردشگران به این جنگل بکری که آثار تاریخی هم داشته می‌آورد.
سال ۸۲ این محدوده تبدیل به پایگاه باغ‌های تاریخی بهشهر می‌شود.سال ۹۰ این باغ همراه با چند باغ دیگر ثبت جهانی می‌شود.
سال ۹۴ منابع طبیعی به میراث فرهنگی چندین اخطار می‌دهد که ۱۴ سال است این محدوده را اجاره کردید اما به تعهداتتان عمل نکردید و اگر به این روند ادامه دهید خلع ید می‌شوید. میراث فرهنگی هم با خیال خام این که اثر ثبت جهانی است اخطارها را پشت گوش می‌اندازد. سرانجام در کمال ناباوری منابع طبیعی در سال ۹۴ میراث فرهنگی را خلع ید می‌کند.
و به این ترتیب از سال ۹۴ تا کنون مشخص نیست مدیریت این باغ با کجا است! هر روز درگیری است و هر کسی از هر جایی که می‌تواند و توان دارد برای ساخت و ساز مجوز می‌گیرد حتی رو عرصه!قریب به ۱۶- ۱۷ ساخت و ساز در سکوت رسانه‌ای از سال ۹۴ در این محدوده انجام شده است.
اردوگاه تفریحی- فرهنگی نظامی که از اوایل انقلاب وجود دارد، پیش از ثبت جهانی وجود داشته اما پس از ثبت، یکسری غرفه برای آب نیرو ،تعدادی ویلاهای شخصی، یک ایستگاه اطفا حریق بزرگ هم ساخته شده، از سویی شخصی از قوه قضاییه در مناقصه‌ای ملکی برای شهرک‌سازی خریده اما با شکایت مردم ملک به ستاد اجرایی سپرده شد و دوباره به مالک شخصی، عده‌ای از روستاییان هم ساخت و ساز کرده‌اند، اینها همه روی عرصه و پس از ثبت جهانی ساخته شده‌اند و میراث فرهنگی هیچ‌وقت اقدام جدی در این زمینه انجام نداده است.
مشخص نیست اینجا یک باغ ثبت جهانی است یا پارک جنگلی که مردم در آن اتراق می‌کنند، کباب می‌پزند و چند ساعتی کنار دوستان و اقوام خوش می‌گذرانند.
کافی است سری به باغ عباس آباد بزنید، از بند رخت تا تلنبار زباله، دود کباب، چادرها، مرغی که سر بریده شده و پرهایش در اطراف دیده می‌شود همه اینها گواه آن است که اینجا هر چه هست، یک اثر ثبت جهانی نیست.
باغ عباس اباد سرگردان سه مدعی است. منابع طبیعی که مالکیت این اراضی دارد، میراث فرهنگی که به دلیل اثار تاریخی و ثبت جهانی یک‌مدعی جدی است و آب منطقه‌ای به دلیل وجود سد تاریخی عباس آباد و حق آبه‌ای که برای کشاورزان تامین می‌کند.
هفت هشت سالی می‌شود که این سه دستگاه یک پلان مدیریتی مشخص و مشترکی ننوشته‌اند. سرانجام شرح خدمات هر سه دستگاه گرفته شده و با همکاری دانشگاه مازندران یک پلان مدیریت از سوی پایگاه میراث فرهنگی برای این اثر ثبت جهانی نگاشته شده است تا تکلیف و وظایف و سهم و تفاهم سه دستگاه مشخص شود.
حال در چنین وضعیتی باغ‌عباس آباد تاب یک مدعی جدید و پرحاشیه مانند شهرداری را ندارد و شورای عالی شهرسازی باید مصوبه خود را ابطال کند.
انتهای پیام
