زهرا جعفرزاده/قیمت وسایل و تجهیزات مورد نیاز افراد دارای معلولیت افزایش قابل توجهی پیدا کرده است. بررسیهای میدانی از بازار فروش تجهیزاتی مانند ویلچر و وسایل مصرفی روزانه این افراد نشان میدهد قیمتها بهویژه در دو، سه ماه گذشته، چندین برابر شده است. مثلا قیمت سوند نلاتن از ۱۵۰۰تومان به ۲۵۰۰تومان رسیده. (فرد معلول روزانه حداقل ۴عدد نیاز دارد.) قیمت پوشک هم از بستهای ۲۵هزار تومان تا حدود ۴۰هزار تومان بالا رفته است، قیمت یک بسته ۱۴عددی پوشینه هم از ۱۰۰هزار تومان به بیش از ۲۷۰هزار تومان افزایش یافته و دستکش نایلونی از بستهای ۳۵۰۰تومان به ۹۵۰۰تومان رسیده است. به همه اینها افزایش قیمت ژل، دستمال، باند و چسب زخم را هم باید اضافه کرد. یکی از فروشندگان به همشهری میگوید که هر بار دستشویی رفتن این افراد، بالای ۲۰هزار تومان هزینه دارد. یک کیسه ادرار ۱۵۰۰تومانی، ۱۲هزار تومان شده و وسایل جانبی دیگر، هر عددش ۱۰هزار تومان است که به هزینه دستشویی رفتن این افراد اضافه میشود. نکته اما اینجاست که قیمت تولیدات داخلی از خارجی هم بالاتر رفته است. اینها وسایل بهداشتیاند. تجهیزات افزایش چند برابری داشتهاند؛ مثل ویلچر و دست و پای مصنوعی.
ویلچرها قیمتهای متنوعی دارند. فروشندگان میگویند ارزانترین ویلچر را میتوان یک میلیون و ۸۰۰هزارتومان هم پیدا کرد اما ارزانترین ویلچر در یکی از فروشگاههای معتبر اینترنتی، بالای ۲میلیون تومان است آن هم ویلچری ساده برای استفاده موقت. ویلچرهای معمولی برای افراد ضایعه نخاعی، با ارزانترین قیمت، ۱۲میلیون تومان است. هر چقدر گزینههای بیشتری به ویلچر اضافه شود، قیمتها هم بالاتر میرود که گرانترین آن متعلق به ویلچرهای برقی است که قیمت آن از ۳۱میلیون تومان شروع و به
70میلیون تومان هم میرسد. دست و پای مصنوعی برای هر ناحیه متفاوت است اما کمتر از ۱۵میلیون تومان پیدا نمیشود. عصا و واکر هم قیمتهای مخصوص بهخود را دارند و از ۲۵۰هزار تومان شروع و به بالای ۴۰۰هزار تومان میرسند. سمعک هم قیمت میلیونی دارد و نوع هوشمند آن به ۳میلیون تومان و پیشرفتهاش تا ۶میلیون تومان قیمت دارد. سمعک ممتاز را تا
۱۲میلیون تومان هم میفروشند.
ماجرا اما تنها به وسایل مصرفی این افراد محدود نمیشود. جلسههای کاردرمانی هم که جزو روند درمانی این افراد به شمار میرود، گرانتر شده و شهر به شهر تعرفههای متفاوتی دارد. یکی از افراد دارای معلولیت میگوید یک جلسه کاردرمانی در قزوین ۱۵۰هزار تومان، در کرج ۲۰۰هزار تومان، در تهران برای یک ساعت و نیم ۳۰۰هزار تومان و برای ۴۰دقیقه ۲۵۰هزار تومان است. به همه اینها هزینه رفت و برگشت به مراکز درمانی و توانبخشی را هم باید اضافه کرد که بهطور متوسط بین ۱۰۰تا ۱۲۰هزار تومان با توجه به دوری مسیر است.
یک تشکچه ویلچر، ۵میلیون تومان
یکی از این افراد دارای معلولیت به همشهری میگوید ماجرای کاردرمانی و خرید تجهیزات پیشرفته حالا دیگر تبدیل به یک اقدام لوکس برای معلولان شده است، آنها برای یک روز زندگیکردن مانند سایر افراد باید هزینههای بسیاری را متحمل شوند: «خرید سوند ادرار، پوشک و پوشینه برای افراد بزرگسال، یکی از معضلات فرد دارای معلولیت است. یعنی دقیقا چیزهایی که برای ادامه حیات لازم است.» بهگفته او، در کنار این مسائل، زخم بستر، هزینه رفتوآمد به مراکز درمانی و… را هم باید به آن اضافه کرد.
محمد عزتور، هم که معلولیت دارد، در توضیح بیشتر به همشهری میگوید هر فرد دارای معلولیت باید ۲ویلچر داشته باشد؛ یکی برای خانه که با آن در همان محیط رفتوآمد کند و به حمام برود و یکی هم برای بیرون که معمولا ویلچر مقاومتری است و قطعا هم قیمت بالاتری دارد. با این حال، او تأکید میکند که در وضعیت فعلی، تهیه ویلچر، دغدغه اصلی معلولان نیست، چراکه یک ویلچر با توجه به میزان مصرف آن، برای چند سال، قابل استفاده است. هرچند که همان ویلچر هم نیاز به وسایلی دارد که هر چند وقت یکبار باید تعویض شود. مانند تشکچهای که به روهو معروف است. این تشکچه آمریکایی است و هیچ شرکتی نمیتواند آن را وارد کند. بنیاد جانبازان، این تشکچهها را برای جانبازانی که سهمیه دارند، وارد میکند. آنها هم مازادش را در بازار میفروشند. تنها در این صورت است که افراد دارای معلولیت غیرجانباز میتوانند این تشکچهها را از بازار آزاد بخرند که هزینه هر یک عدد ۵میلیون تومان است. تشکچههای عادی کیفیت خوبی ندارند و بهطور مداوم نیاز به تعویض دارند. او میگوید مدل ایرانی این تشکچهها بیشتر از ۶ماه کار نمیکند و ۵۰۰ تا ۶۰۰هزار تومان قیمت دارد. خرید این تشکچه اصلا بهصرفه نیست. عزتور هم به مشکلات افراد دارای معلولیت برای تهیه وسایل مصرفی روزانهشان اشاره میکند. بهگفته او، سوند نلاتون وسیله ضروری برای افراد دارای معلولیت برای دستشوییکردن است و معمولا روزانه ۳ تا ۴بار استفاده میشود، سال گذشته هر یک عدد ۱۵۰۰ تا ۱۷۰۰تومان فروخته میشد، در کنار آن این افراد نیاز به ژل لیدوکائین و لوبیرکانت دارند که هر روز ۳ تا ۴بار باید از آن استفاده کنند. این وضعیت برای زنان سختتر است، چراکه آنها نیاز به وسایل بهداشتی بیشتری دارند.
دست و پای مصنوعی، معضل دیگر
ماجرا تنها به این وسایل محدود نمیشود؛ خرید دست و پای مصنوعی هم مشکل دیگر این افراد است. پیش از این محمودکاری، مدیرعامل انجمن ندای معلولان اعلام کرده بود که افراد دارای معلولیت در تامین این وسایل ناتوان شدهاند. همه اینها در شرایطی است که وزارت رفاه، کمکهای نقدی خود برای معلولان متوسط و خفیف را قطع کرده است. بهگفته او، قیمت دست و پای مصنوعی و کفش بریس بسیار بالا رفته، درحالیکه بیمهها هیچ کمکی نمیکنند: «برخی افراد دارای معلولیت متوسط یا شدید درآمدشان از حقوق کارافتادگی که از تامین اجتماعی میگیرند، هنوز به حداقل حقوق که هماکنون ۶میلیونو۵۰۰هزار تومان است نمیرسد، اما سازمانهای حمایتی حمایتشان را از معلولان بهویژه معلولان متوسط قطع کردهاند و این بسیار نارواست.» براساس اعلام او، برخی از افراد دارای معلولیت مانند افراد دارای ضایعه نخاعی ماهانه بیش از ۲ تا ۳میلیون هزینه پزشک پرداخت میکنند.
تا اسفند سال گذشته، قیمت یک پروتز بالای زانو حدودا ۴۸میلیون تومان و زیرزانو حدود ۱۸میلیون تومان است. البته این هزینه با توجه به وزن، شرایط جسمی و میزان کاربری برای هر فرد متفاوت است.
زخم بستر و جراحی چند ده میلیون تومانی
شهرام مبصر، مدیرعامل انجمن پیامآوران ساحل امید است؛ انجمنی برای حمایت از افراد دارای معلولیت. مبصر، در ۱۹سالگی دچار آسیب نخاعی شده و حالا درباره مشکلات افراد دارای معلولیت برای تهیه وسایل مصرفی روزانه، توضیحاتی به همشهری میدهد. او میگوید: «یک فرد دارای معلولیت مانند تمام افراد نیازهایی دارد، خورد و خوراک دارد، رفتوآمد میکند، اگر خانواده داشته باشد باید برای آنها هزینه کند. بیمار میشود، ممکن است به سفر برود. خرید کند و… در کنار همه اینها اما دایره بزرگی از نیازهای دیگر دارد که برای هرکدام باید هزینهای درنظر بگیرد. وسایل کمک توانبخشی یا پزشکی، وسایل بهداشتی، وسایل درمانی و… در این گروه قرار میگیرند.» بهگفته او، شاید هماکنون، مهمتر از تجهیزات، تهیه وسایل مصرفی یک فرد دارای معلولیت مشکلساز شده است، چراکه قیمتها سرسامآور شده است، کیسه ادرار، پوشینه، سوند و… هر روز با افزایش قیمت مواجه میشوند و فرد دارای معلولیت را تحت فشار قرار داده است. اینها جزو نیازهای مبرم و ضروری زندگی این افراد است.
او میگوید برخی از افراد دارای معلولیت، با توجه بهشدت یا خفیف بودن میزان معلولیتشان، نیاز به یک وسیله طبی مخصوص معروف به بریس دارند که زانو را نگه میدارد، اسفند سال گذشته تنها یک عدد از این وسیله ساده ایرانی، به قیمت ۱۵میلیون تومان فروخته میشد: «این وسایل تحت پوشش بیمه نیست و اگر هم باشد معمولا درصد بسیار ناچیزی از آن را بیمه پرداخت میکند. فشار اصلی بر دوش خود فرد است.» موضوع دیگری که از سوی مبصر مطرح میشود، مسائل درمانی این افراد است؛ مثل زخم بستر: «افرادی که معلولیت شدید دارند، ممکن است به زخم بستر دچار شوند، نشستنهای طولانی روی ویلچر و فشاری که به بخشهایی از بدن وارد میشود، منجر به زخم بستر میشود، این زخمها گاهی برای درمان نیاز به جراحی دارند و با دارو و پماد بهبود پیدا نمیکنند. ۲سال پیش زخم بستر خودم را ۵۰میلیون تومان جراحی کردم، همسرم سرویس طلایش را فروخت تا توانستیم هزینهاش را جور کنیم، از کل این مبلغ، بیمه تنها ۱۰میلیون تومان آن را پرداخت کرد. در بسیاری از موارد، افراد این زخم را جراحی نمیکنند و در نهایت بدنشان عفونت میکند و حتی منجر به مرگشان میشود. از این موارد هم داشتیم.»
ویلچرهای ایرانی، نامناسب برای کودکان
او درباره نیاز افراد دارای معلولیت به ویلچر هم توضیح میدهد. بهگفته او با توجه به وضعیت شهر و مکانهای زیادی که هنوز مناسبسازی نشدهاند، عمر این ویلچرها خیلی بالا نیست. بسیاری از ساختمانها آسانسور ندارند و فرد ویلچری باید با کمک دیگران از پلهها بالا رود، همین فشار وارده به ویلچر، منجر به شکستن آن میشود. بسیاری از افراد دارای معلولیت ناچارند ویلچرهای دستدوم استفاده کنند. علاوه بر آن، ویلچرها سایزبندی دارند که معمولا نوع ایرانی تنها ۳ سایز اصلی دارد اما خارجیها مانند لباس، سایزهای دقیقتری دارند. وقتی کودکی نیاز به ویلچر پیدا میکند، ویلچر داخلی، یک معلولیت جدید به او اضافه میکند. چراکه اغلب این ویلچرها برای کودکان مناسب نیست و کودک در تلاش برای قرارگرفتن روی آن، ستون فقراتش آسیب میبیند. بسیاری از کودکان دارای معلولیت این مشکل را دارند. مبصر میگوید در کنار همه اینها هزینههای رفتوآمد به مکانهای مختلف را هم باید به مخارج افراد دارای معلولیت اضافه کرد؛ هر مسیر بین ۴۰ تا ۵۰هزار تومان در خوشبینانهترین حالت است.
هر هفته کاردرمانی ۷۵۰هزار تومان
بهگفته او یکی دیگر از مشکلات افراد دارای معلولیت، عفونتهای مجاری ادرار است، سوند یک جسم خارجی است که وارد بدن فرد میشود، حتی باکیفیتترین آن هم احتمال عفونت دارد. فیزیوتراپی و کاردرمانی هم برای این افراد مانند نفس است. اما هزینههایش آنقدر بالاست که بیمه پوشش نمیدهد. کاردرمانی برای ۴۰دقیقه، ۲۲۰هزار تومان بود که اخیرا به ۲۵۰هزار تومان رسیده. فردی که در هفته ۳بار به کاردرمانی نیاز داشته باشد، برای هر هفته ۷۵۰هزار تومان تنها برای این جلسهها هزینه کند. مبصر میگوید بیمارستانهای کشورهای پیشرفته، واحد توانبخشی دارند. در این واحد، فرد از نظر روحی و جسمی مورد توانبخشی قرار میگیرد. همان جا به فرد آموزش داده میشود که چطور پس از ایجاد معلولیت، باید با عصا و ویلچر زندگی کند، آسیبهای روانی حادثه بررسی میشود و از فرد در برابر فشارهای مختلف حمایت میشود. هم خودش هم خانوادهاش. اما در ایران اینطور نیست و بهزیستی عملا خودش را کنار کشیده است.
نکته
ارزانترین ویلچر، ۱۲میلیون تومان
حیدری، یکی از فروشندگان تجهیزات مرتبط به افراد دارای معلولیت است و حوالی خیابان جمهوری فروشگاه دارد. او در کنار ویلچر، موارد مصرفی روزانه این افراد را هم میفروشد و به همشهری میگوید هماکنون ارزانترین ویلچر، با سادهترین امکانات یک میلیون و ۸۰۰هزار تومان است که برای افرادی که بهطور موقت به آن نیاز دارند، مثل سالمندان برای رفتوآمد به مکانی یا فردی که پایش شکسته و… مناسب است. فرد دارای ضایعه نخاعی یا ناتوان در راهرفتن، برای یک ویلچر ساده باید حداقل
12میلیون تومان هزینه کند: «ویلچرهای ساده از یک میلیون و ۸۰۰ شروع میشوند و به ۲۵میلیون تومان هم میرسند. ویلچرهای برقی هم قیمتشان از ۲۰میلیون تومان شروع میشود.» او میگوید یک تیوپ ویلچر، ۱۰۰هزار تومان شده است. این تیوپ را باید هر چند ماه یکبار تعویض کنند.
او به گرانی وسایل مصرفی روزانه این افراد هم اشاره میکند و میگوید هر بار دستشویی رفتن این افراد، بالای ۲۰هزار تومان هزینه دارد. کیسه ادرار ۱۵۰۰تومانی حالا
۱۲هزار تومان شده است، آنهم نوع ایرانی آن. اگر فرد معلول مرد باشد، کاندوم شیت هم نیاز دارد که هر عدد ۱۰هزار تومان است. نکته اینجاست که تولیدکنندگان داخلی بهشدت قیمتها را بالا بردهاند و باعث شده تا روی قیمت اقلام خارجی هم تأثیر بگذارد: «دو سه ماهی است که قیمتها بهشدت بالا رفته است.»
نکته ها
بررسیهای میدانی از بازار فروش تجهیزاتی مانند ویلچر و وسایل مصرفی روزانه این افراد نشان میدهد، قیمتها به ویژه در دو سه ماه گذشته، چندین برابر شده است. مثلا قیمت سوند نلاتن از ۱۵۰۰ تومان به عددی ۲۵۰۰ تومان رسیده. (فرد معلول روزانه به حداقل ۴ عدد نیاز دارد.) قیمت پوشک هم از بستهای ۲۵ هزار تومان به حدود ۴۰ هزار تومان بالا رفته است، قیمت یک بسته ۱۴ عددی پوشینه هم از ۱۰۰ هزار تومان به بیش از ۲۷۰ هزار تومان افزایش یافته و دستکش نایلونی از بستهای ۳۵۰۰ تومان به ۹۵۰۰ تومان رسیده است
یکی از فــــروشــندگان تجــــهــــیزات معلولان مــــیگــــــویـــد هـــر بــار دستشویی رفتن این افراد، بـــــالای ۲۰ هزار تومـــان هــــزینه دارد. یک کیسه ادرار ۱۵۰۰ تومانی، ۱۲ هزار تومان شده و وسایل جانبی دیگر، هـــر عددش ۱۰ هزار تومان است که به هزینه دستشویی رفتن این افراد اضافه میشود. نکته اما اینجاست که قیمت تولیدات داخلی از خارجی هم بالاتر رفته است
ارزانترین ویلچر را میتوان یک میلیون و ۸۰۰ هزارتومان هم پیدا کرد اما ارزانترین ویـــــلــچر در یـــــکـــی از فروشگاههای معتبر ایـــنــــترنــــتی، بـــــالای ۲ میلیون تومان است. آنهم ویلچری ساده برای استفاده موقت. ویلـــچرهــــای معمولی برای افــــراد ضـــایعه نخاعی، با ارزانترین قیــــمـــــت، ۱۲ میلیون تومان است. هر چقدر گزینههای بیشتری به ویلــچر اضافه شود، قیمــــتها هم بالاتر میرود که گرانترین آن متعلق به ویلچرهای برقی است که قیمت آن از ۳۱ میـــلـــیــــون تــومـــــان شــــروع و به ۷۰ میلیون تومان هم میرسد
تعـــــرفــــه جلسههای کاردرمانی که جزو روند درمــــــانـــی این افراد به شمار میرود، گرانتر شده و شهر به شهر تعرفههای متفاوتی دارد. یکی از افراد دارای معلولیت میگـــوید یک جلسه کاردرمانی در قزوین ۱۵۰ هزار تومان است در کـــــرج ۲۰۰ هزار تومان، در تهران برای یک ساعت و نیم ۳۰۰ هزار تومان و برای ۴۰ دقیقه ۲۵۰ هزار تومان است
انتهای پیام