تُلِ «حَکوان» یادمانی ارزشمند از دورۀ هخامنشی است که در بدترین شرایط نگهداری و حفاظتی جای دارد و از سوی کشاورزان و زمین داران روستاهای پیرامونی در گذر سال های گذشته، بارها شخم زده شده و از گُسترۀ (وسعت) آن کاسته و رو به نابودی رفته است. هم اینک این محوطۀ بی همتای هخامنشی در جدال با مرگ و زندگی است و تنها بقایای اَندکی از آن برجای مانده است.
نامش «حَکوان» است برگرفته از روستایی به همین نام. اما بَختش تیرۀ تیره، آنچنان که باید به روزگار اَندوه بارش گریست، گریه ای از خون. شاید اگر می دانستیم که در اینجا به گفتۀ باستان شناسان روزگاری یکی از پایگاه های مهم و راهبردی (اِستراتژیک) هخامنشیان بوده، دست به تاراج آن نمی زدیم. ولی با وجود بودن تابلوی شناسایی (معرفی) بنا که خود به یادگاری تاریخی تبدیل شده و ارزش آن را نیز بازگو کرده است، باز با بی مهری و نامهربانی مردم منطقه و روستاهای پیرامونی رو به رو شده و در گذر سال های گذشته، بارها و بارها به آن دستبُرد زده اَند تا جایی که به گفتۀ یکی از بومیان منطقه، دیگر چیزی برای بیرون آوردن از زیر خاکش، وجود نداشته و چند سالی است که دیگر دست از سرش برداشته اَند!
اما دریغ و اَفسوس که همین دست اَندازی های (تعرض ها) پِیاپی که هنوز هم آثار نابخردی آن پابرجا است و برداشت خاک از محوطه ای که روزگاری رونق ویژه ای داشته و جایگاه آمد و شد بزرگان و شهریاران و سربازان هخامنشی بوده است، سرنوشت شومی را برای آن رقم زده است. از سویی، در سال های گذشته، بومیان منطقه و مردم روستاهای پیرامونی با کَند و کاوهای غیرمجاز به درازای چندین متری به لایه های باستان شناسانۀ این محوطۀ باستانی آسیب های برگشت ناپذیری را وارد کرده و ساختار بنا را به هم ریخته و از هم گُسسته اَند.
انتهای پیام
