متن گزارش خبرنگار اعتماد از اوکراین به این شرح است:از کی‌یف خارج می‌شوم تا به شهر چرنیهیو بروم. مبدا جنگ. اولین شهری که مورد حمله قرار گرفت… کی‌یف را که در فصل بهار، عاری از گل و گیاه شده است با مردم امیدوارش پشت سر می‌گذارم. پایتخت‌نشینان در تدارک دفاع همه‌جانبه برای دومین یورش روس‌ها هستند.
فکرش را نمی‌کردم که انتهای سفرم به چرنیهیو ختم شود. گویی که تمام مسیری که روس‌ها تا اینجا آمده بودند، دوباره پیموده‌ام تا به چرایی این حرکت خصمانه پی ببرم. حالا روس‌ها رفته‌اند و گویی آثار شبیخون‌شان تا ابد بر اینجا سایه افکنده است. اینجا حیات مرده است.
می‌دانم به شهری می‌روم که نزدیک‌ترین شهر به بلاروس است و در ۲۶۰کیلومتری چرنوبیل. شهری در میان یک فاجعه اتمی و یک همسایه بد! مسیر ناهموار است و می‌توانم تصور کنم که چه چیزی در انتظارمان است. جاده اصلی وجود ندارد و از فرعی‌هایی باید عبور کرد که گاه پر خطرند. هرکس از راهی خودش را به شهر رسانده و در میانه راه هرکس فاجعه و حادثه‌ای را دیده است تا نقل کند. ادوات جنگی معدوم شده، جنازه‌ها، تخریب‌ها، انفجارها، اشیای رها شده و….
من خبرنگار، با این‌همه باید یک سختی دیگر را بر خود هموار کنم و آن ناراحتی افکار عمومی اوکراینی‌ها از ایران است که موجب می‌شود گاهی اوقات نگاهم را از مردم عصبانی بدزدم و سخنان‌شان را نشنوم… به مردم جنگزده باید حق داد و … حتی اگر نگذارند در بعضی مواقع عکس و گزارشی تهیه کنم.
انتهای پیام
