متأسفانه شامگاه پنج شنبه ۶ آبان ۱۴۰۰ افرادی آیین نشناس و فرهنگ نشناس، مغول وار با هدف واهی «گنج یابی»، بخش هایی از «بقعه امامزاده سید ضیاءالدین» روستای خچیره از توابع شهرستان طالقان در استان البرز را ویران کردند. این بقعه – که قدمت بنای اولیه آن به قرون هفتم و هشتم هجری قمری می رسد – در ۱۲ بهمن ۱۳۸۱ با شماره ۷۰۵۴ در «فهرست آثار ملی ایران» به ثبت رسیده است.
محمدحسن خان اعتمادالسلطنه (وزیر انطباعات ناصرالدین شاه قاجار) در «رساله جغرافیای قدیم و جدید طالقان» درباره این امامزاده نوشته است: «چندى قبل در این دهکده (خچیره)، شخصى به حفر مکانى مشغول بوده، تیشه یا تبر او به جسد مرده ای مىخورد و از قرار مذکوره خون از آن جسد جارى مىشود. چون تفتیش مىنمایند جسدى مىیابند غیر منحل که تمام اعضا و جوارح آن تر و تازه به حال خود مانده، مردم را خبر مىکنند. همه تعجب کرده جسد را نعش امامزادهاى مىپندارند و در همان محل آن را دفن مىکنند. اینک آن امامزاده معروف و کرامات به مقبره او نسبت مىدهند و خاص و عام را بدان اعتقادى است».
گروهی از اهالی او را از نوادگان امام هفتم شیعیان حضرت موسی کاظم علیه السلام و برخی پژوهشگران او را از نوادگان امام چهارم شیعیان حضرت سجاد علیه السلام می دانند و بر این نظرند که سید ضیاءالدین از سادات سجادی و نواده «حسین اصغر» است که نسبش با سیزده واسطه ذیل به امام سجاد علیه السلام می‌رسد. او در نیمه دوم قرن ششم هجری قمری درگذشته است: «سید ضیاءالدین بن ابراهیم بن محمد بن ابی‌محمد حسن کیاکی بن مهدی زین الدین بن ابراهیم الازرق بن حسین بن محمد بن حسین بن ابراهیم بن محمد جردن بن حمزه بن عبیدالله بن حسین اصغر بن امام علی بن الحسین السجاد علیهم السلام.»
– منابع: محمدمهدی فقیه بحرالعلوم، هزار مزار ایران – البرز، ص ۶۰؛ میرهاشم محدث، رسائل اعتمادالسلطنه، ص ۱۱۱؛ ناصر پازوکی طرودی، آثار تاریخی طالقان، ص ۴۰۹.
انتهای پیام
