چندی پیش یادداشتی از آقای دکتر بابک زمانی را خواندم که در نقد اظهارات وزیر محترم بهداشت و درمان بود. آقای وزیر گفته بود که در چند هفته یا چند ماه اخیر یک ساعت خواب مداوم نداشته است. آقای دکتر زمانی به صفت تخصص خود که مغز و اعصاب است عوارض و خطرات نخوابیدن یا کم‌خوابی مفرط را در فرد تحلیل کرده و تعجب می‌کند که چگونه ممکن است که بتوان با کمتر از ۷ ساعت خواب، سلامت بدنی و روحی و روانی کافی برای انجام مسئولیت‌ها داشت.
در حقیقت خوابیدن به دلیل تنبلی و بی‌تعهدی نیست، همچنان که خوردن به دلیل شکم‌بارگی نیست، حدی از این دو، نیاز طبیعی بدن است. در گذشته هم برخی از مسئولین یا اطرافیان آنان افتخار می‌کردند که مثلاً در شبانه روز کمتر از ۳ یا ۴ ساعت می‌خوابند و همه‌اش در حال فعالیت هستند!!
در ادامه نیز خبر رسید که رییس مجلس مبتلا به کوید-۱۹ شده است. البته این وضعیت خطرناکی است که اگر با حضور در جلسات رسمی آن را به دیگران و افراد نزدیک منتقل کرده باشد نوعی مسئولیت متوجه ایشان است که با همراهان راهی بیمارستان کرونایی‌ها شدند!! و برنامه‌ای نمایشی را به اجرا گذاشتند.
همین جا تأکید کنم که مبتلا شدن به کرونا می‌تواند برای هر کسی رخ دهد، و گریزی از آن نیست، همچنان که تصادف هم رخ می‌دهد، حتی اگر خیلی هم رعایت کنیم باز هم ممکن است یک خودرو از پشت سر به ما بزند، یا از جلو کنترل خود را از دست دهد و به چپ منحرف شود و… ولی تصادفی که ناشی از سبقت یا سرعت غیر مجاز ما باشد یا حق تقدم را رعایت نکنیم، یا خواب‌آلوده باشیم یا خودروی‌مان نقص فنی داشته باشد، قابل قبول نیست.
این رفتار در آن دسته از جوانان ماجراجویی که در داخل شهر لایی می‌کشند و ۱۲۰ کیلومتر سرعت می‌روند دیده می‌شود ولی از افراد جاافتاده که برای جان خود و دیگران ارزش قایل هستند چنین رفتاری پذیرقتنی نیست.
همه اینها را گفتم تا به یک نکته مهم بپردازم. اینکه ما باید نگاه خودمان را به کار و زندگی سیاسی و مدیریتی تغییر دهیم. دوره این گذشته که فکر کنیم یک مسئول باید همه جا حاضر باشد، روزی ۲۵ ساعت کار کند! و به فکر سلامت خودش نباشد و بی‌محابا رفتار کند، کم بخوابد، کم بخورد یا کفش پاره به پایش داشته باشد، یا رسوب حساب بانکی‌اش چند میلیون تومان باشد. در دنیای امروز کمیت کار در برابر کیفیت کار و مدیریت هیچ اهمیتی ندارد.
چرا برده‌داری در جهان برچیده شد؟ این نبود که بشر متوجه زشتی این کار شد. این را که از ابتدا می‌دانست زشت است. بلکه به این علت برده‌داری منسوخ شد که کار برده دیگر فایده ندارد. کار برده کم‌کیفیت‌ترین کار است. امروز باید افراد مجرب و حرفه‌ای و تحصیل‌کرده را استخدام کرد و نه برده مجانی. امروز اگر کسانی حاضر شوند که با اراده خود در نقش برده به کشورهای پیشرفته بروند نخواهند پذیرفت. آنان دنبال حذب بهترین متخصصان آزاد فکر هستند. بنابراین کمیت کار هیچ اهمیتی ندارد. از این رو اگر کسی بخواهد رییس جمهور شود، پیشنهاد می‌کنم که با همه وزرای خود انجام موارد زیر را شرط کند.
ـ هیچ کس حق ندارد روزانه کمتر از ۶ تا ۷ ساعت بخوابد.
ـ هیچ کس حق ندارد که روزانه کمتر از دو ساعت برای امور شخصی خود وقت بگذارد.
ـ هیچ کس حق ندارد که کمتر از ۳ ساعت برای خانواده و ارتباطات اجتماعی غیر حرفه‌ای خود وقت بگذارد.
ـ هیچ کس حق ندارد که کمتر از دو ساعت برای مطالعه آزاد وقت بگذارد.
بنابراین حدود ۱۰ تا ۱۲ ساعت وقت برای انجام امور و وظایف محوله می‌ماند. البته حتماً هفته‌ای یک روز را باید استراحت کند.
سالانه به اندازه مناسب یکی دو هفته با خانواده خود مرخصی برود. همه اینها نه تنها در سلامت فکر و جسم او برای انجام وظیفه موثر است، بلکه مهم‌تر این است که نشان می‌دهد مدیریت او به نحوی نظام‌مند و اصولی در حال شکل دادن امور است، و وابسته به حضور شخص خودش نیست.
کسانی که قادر به دفاع از کیفیت کار خود نیستند سعی می‌کنند با افزایش کمیت آن خود را موجه جلوه دهند. نتیجه روزی ۲۵ ساعت کار کردن و نخوابیدن را همه دیده‌ایم، جز فساد و ناکارامدی چیز دیگری نصیب مردم نشده است.
منبع:شهرآرا
انتهای پیام
