این که روستا بهتر است به همان وضعیت و بافت روستایی ِ خودش باقی بماند، شکی نیست. روستا باید به تمام معنا روستا باشد.این همه ساختمان‌های شیک و گران قیمت و چند طبقه چیزی به زیبایی و کلاس روستا که نمی‌افزاید، هیچ! بلکه کم هم می‌کند. در روستا پس از بارش باران باید بوی کاهگل و خشت و کود و….از کوچه پس کوچه هایش به مشام برسد، نه بوی تند ادکلن فرانسوی!
در روستا بایستی صبح ها با قوقولی قوقوی خروس ِ روی دیوار از خواب بیدار شویم، نه زنگ‌های بد آهنگ تلفن همراه! در کوچه‌های روستا به جای رد ِ لاستیک خودروهای آنچنانی، باید جای پای گاو و الاغ و گوسفند را مشاهده کنیم…
باور کنید بنده به هیچ وجه مخالف پیشرفت نیستم، اما نه این پیشرفتی که جوانهای روستا زمینهای کشاورزی خود را رها کنند و به شهرها هجوم ببرند.این پیشرفت نیست. پیشرفت آن است که شما در روستا، کشاورزی کنید و انواع و اقسام میوه‌ها ، غلات، صیفی جات و…داشته باشی و شهری ها را برای خرید به روستا بکشانید. البته در این راه مسئولان نیز بایستی با در اختیار گذاشتن تسهیلات و فراهم کردن شرایط و امکانات، جوانان جویای کار و بی کار را یاری کنند و ترتیبی داده شود تا با ایجاد اشتغال جوانها، جلوی مهاجرت بی رویه هم‌ولایتی‌ها به شهر گرفته شود.
حیف و صد حیف که روستای ما فقط نام روستا را با خود یدک می‌کشد. خانه‌های ما به جای این که به صورت باغ ویلایی و مملو از درخت و گل و گیاه باشد، در و دیوارش با آجرهای نما و کاشی و سرامیک‌های رنگ و وارنگ تزیین شده است. در این خانه‌های تنگ و قفس مانند، نفس کشیدن مشکل است. درست شبیه زندانهای(به ظاهر خانه)ی شهری است که نفس آدم می‌گیرد. چه شد آن هوای پاک و مطبوع روستا؟چه شد آن خانه‌های بزرگ قدیمی که هر گوشه‌اش درخت خرما، کُنار ، لیمو و ….کاشته بودیم؟
بدتر از اینها، تازگی درخت‌های اطراف روستا هم قطع کرده‌اند و ریشه‌اش را در آورده‌اند تا به جای آن ساخت و ساز کنند. عجبا … آنهم خانه‌های خالی که دلشان خوش است فقط طی سال، ۱۵ روز تعطیلات نوروز داخل آن زندگی کنند.
اما خودمانیم امکانات اولیه نیز همچون برق ، آب ، تلفن ، بیمارستان و….در روستا بسیار ضروری است.(که البته آب مان شور است و برق مان بیشتر اوقات در حال رفت و آمد! و نوسان و بیمارستان هم که خدا را شکر نداریم!) به هر حال به دلیل دور بودن از شهر، امکانات رفاهی ِاین چنینی و…حتی از شهرها هم واجب تر است.
ضمن آنکه تکنولوژی را نیز نباید دست کم بگیریم و بی خیالش شویم.
به عنوان مثال همین اینترنت!
سرعت اینترنت در روستای ما چیزی است در مایه‌های راه رفتن لاک پشت‌های پیر ! نه تنها اینترنت که آنتن دهی تلفن همراه نیز برخی مواقع مشکل دارد. گاهی وقتها اتفاقی رخ می‌دهد، اما خط‌ها چنان قَر و قاطی است و دچار اختلال که نمی‌‌توانید با جایی ارتباط برقرار کنید!
در روستای ما وضعیت اینترنت همراه اول افتضاح است. فرض بفرمایید اگر شما قصد داشته باشید کلیپی یا عکسی و مطلبی را برای شهر یا روستاهای اطراف بفرستید، اگر همزمان با شروع ارسال کلیپ، خودتان شروع به دویدن کنید؛ قطعاً زودتر به مقصد خواهید رسید تا کلیپ تان!
انتهای پیام/*
