فراموشی جایگاه مورچه‌خورت در تاریخ ایران/آیا ثبت ملی شدن این بنای تاریخی را نجات می‌دهد؟
هیچ مسئولی حاضر نیست که در راستای بهره‌برداری از این کاروانسرا اقدامی جدی انجام دهد. نهادهای نظارتی وزارت‌میراث‌فرهنگی و گردشگری و صنایع‌دستی هم تا کنون به مسئله ورود نکرده‌اند.
چند سالی تا ویرانی کامل کاروانسرای موچه‌خورت اصفهان نمانده. این کاروانسرا سال‌هاست که به حال خود رها شده است. کاروانسرایی که دارای بهترین موقعیت جغرافیایی برای تبدیل شدن به یک مجموعه گردشگری است، هر شب از زخم‌های تنش ناله می‌کند. سرمایه‌گذاران بسیاری برای ساماندهی آن پا پیش گذاشتند اما اختلافات میان اداره اوقاف و امورخیریه، میراث‌فرهنگی و دهیاری مانع احیای این بنای تاریخی شده است.
بنایی که به تازگی ثبت ملی شده است اما معلوم نیست که این اقدام میراث فرهنگی آن را از ویرانی نجات می‌دهد یا نه؟
کاروانسرای شاه‌عباسی مورچه‌خورت در ۴۵ کیلومتری شمال غرب اصفهان و در کنار راه ترانزیت اصلی اصفهان تهران قرار دارد. دهستان مورچه‌خورت جز شهرستان شاهین‌شهر و میمه به مرکزیت شاهین‌شهر است و به‌عنوان قدیمی‌ترین بنای تاریخی شمال اصفهان قدمت آن به عصر صفوی برمی‌گردد. با این حال جایگاه تاریخی منطقه مورچه‌خورت که شاهد یکی از مهمترین جنگ‌های ایران بین نادرشاه افشار و اشرف افغان بوده به طور کامل فراموش شده است.
عظیمی، یکی از افراد خیری که برای کمک‌رسانی روزانه به مردم روستاهای اطراف اصفهان سرکشی می‌کند، به میراث‌خبر می‌گوید: «سال‌هاست از این جاده گذر میکنم و همیشه در این مسیر طولانی منتظر بودم تا به مورچه‌خورت برسم و وقتی از کنار این کاروانسرا رد می‌شوم برای چند لحظه این بنای تاریخی را ببینم هر سری که رد می‌شویم، امیدوار بودم که روزی این کاروانسرا بازسازی شده باشد و در و دیوار آن از این نوشته‌ها پاک شده باشد اما افسوس هربار علاوه بر اینکه پاک نمی شود، خراب‌تر از قبل می‌شود.»
او می‌گوید: «همیشه به در آن قفل زنگ زده آهنی وجود دارد با اینکه در مسیر اصلی بین تهران و اصفهان است و می‌تواند یکی از مراکز گردشگری و اقامتی باشد اما مسئولان بی‌توجه به مزیت‌های این کاروانسرا نشسته‌اند و دست روی دست گذاشته‌اند و اقدامی برای احیای آن انجام نمی‌دهند.»
گفته می‌شود، تا امروز سرمایه‌گذاران بسیاری حاضر به مرمت و احیا و بهره‌برداری از این کاروانسرا شده‌اند اما اختلافات میان میراث‌فرهنگی و اوقاف و دهیاری مانع از ساماندهی آن شده‌است. هر کدام از این نهادها مدعی هستند که این بنا به آن‌ها تعلق دارد در حالی که این اثر ملی است و بهره آن باید به مردم برسد. در حالی که مردم بسیاری از روستاهای اطراف از بیکاری رنج می‌برند.
هیچ مسئولی حاضر نیست که در راستای بهره‌برداری از این کاروانسرا اقدامی جدی انجام دهد. نهادهای نظارتی وزارت‌میراث‌فرهنگی و گردشگری و صنایع‌دستی هم تا کنون به مسئله ورود نکرده‌اند.
این کاروانسرا در چهارگوشه این کاروانسرا چهار برج مدور قرار دارد. دو برج توپر بوده و دو برجی که در طرفین در ورودی قرار دارد توخالی است که از فضای داخلی آن به‌عنوان سرویس بهداشتی استفاده می‌کردند. درگاه ورودی از طریق راهرویی با سه دهانه شامل راهروی کوتاه، سرسرا و در انتها ایوان بزرگ شرقی به حیاط داخلی راه دارد. در این قسمت دو اتاقک و بالاخانه‌هایی وجود دارد که مورداستفاده کاروانسرا دار و نگهبانان بوده است.
انتهای پیام
