مشکلات بی‌پایان تولیدکنندگان در استان هرمزگان همچنان ادامه دارد. بوروکراسی پیچیده، سنگ‌اندازی بانک‌ها، عدم حمایت دولتی و بحران تورم باعث شده که بسیاری از سرمایه‌گذاران و تولیدکنندگان، سرمایه خود را از دست بدهند. داریوش کشتکار، تولیدکننده باسابقه شهر صنعتی بندرعباس، از روند نابودی تولید و تعطیلی کارخانه‌اش می‌گوید و انتقادات تندی نسبت به سیستم بانکی و عدم حمایت‌های دولتی مطرح می‌کند.
خبرنگار: آقای کشتکار، شما از اولین تولیدکنندگان استاندارد دستمال کاغذی در هرمزگان بودید، اما در نهایت کارخانه شما تعطیل شد. لطفاً برای مخاطبان توضیح دهید که چرا این اتفاق افتاد؟
داریوش کشتکار: بله، ما یکی از اولین واحدهای تولیدی استاندارد دستمال کاغذی و محصولات سلولزی در استان بودیم. بیش از ۲۰ سال فعالیت داشتیم، کارگران زیادی را استخدام کردیم و حتی صادرات هم داشتیم. اما متأسفانه، بی‌ثباتی اقتصادی، عدم حمایت دولت و کارشکنی بانک‌ها باعث شد که در نهایت کارخانه را تعطیل کنیم.
خبرنگار: شما اشاره کردید که قصد داشتید خط تولید جدیدی برای محصولات سلولزی راه‌اندازی کنید. چه شد که این پروژه به سرانجام نرسید؟
داریوش کشتکار: ما در سال ۱۳۸۶ برای توسعه خط تولید، درخواست ۴ میلیارد تومان تسهیلات کردیم. مبلغی که آن زمان برای یک تولیدکننده قابل مدیریت بود. اما بانک‌ها بعد از یک سال معطلی، وام را رد کردند! ما مجبور شدیم با سرمایه خودمان کار کنیم و تولید را تا سال ۱۳۹۶ ادامه دهیم، اما در نهایت، تحت فشارهای اقتصادی و افزایش بدهی‌ها، کارخانه تعطیل شد.
خبرنگار: شما بعد از تعطیلی کارخانه به سراغ پروژه دیگری رفتید، درست است؟
داریوش کشتکار: بله، ما روی یک پروژه جدید برای تولید چوب پلاستیک (دیوارکوب و کفپوش) سرمایه‌گذاری کردیم. این محصول از ترکیب ضایعات سلولزی و پلیمر ساخته می‌شود، دوام بالایی دارد، ضدآب است و در بسیاری از صنایع استفاده می‌شود. این محصول هم در داخل کشور تقاضای زیادی دارد و هم امکان صادرات دارد.
خبرنگار: این پروژه در چه مرحله‌ای متوقف شد؟
داریوش کشتکار: ما از سال ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۴ بیش از ۹۰ درصد کار را پیش بردیم. ماشین‌آلات خریداری شد، خط تولید آماده شد، اما بانک‌ها مجدداً سنگ‌اندازی کردند! ما در جلسات استانداری شرکت کردیم، مسئولان وقت حمایت کردند، اما بانک‌ها در نهایت تسهیلاتی که مصوب شده بود را به ما پرداخت نکردند. در همین زمان، تورم آنقدر شدید شد که دیگر ادامه کار توجیه اقتصادی نداشت.
خبرنگار: چقدر سرمایه برای این پروژه هزینه کردید؟
داریوش کشتکار: حدود ۶۰۰ هزار دلار برای خرید ماشین‌آلات از چین هزینه کردیم. تمام این دستگاه‌ها الان در سوله‌ها خاک می‌خورند و مستهلک شده‌اند. اگر بانک همان زمان تسهیلات را پرداخت می‌کرد، امروز این کارخانه فعال بود، اشتغال ایجاد می‌کرد و محصولات آن به بازار داخلی و خارجی صادر می‌شد. اما حالا بیش از ۱۰۰ میلیارد تومان سرمایه راکد مانده است.
خبرنگار: بدهی شما به بانک‌ها چقدر است؟
داریوش کشتکار: بدهی ما به بانک حدود ۱.۷ میلیارد تومان است، در حالی که ارزش تجهیزات و کارخانه چندین برابر این مبلغ است. اما بانک‌ها فقط به فکر دریافت پول خود هستند و هیچ ارزشی برای تولید قائل نیستند.
خبرنگار: با تغییر دولت و مسئولان جدید، آیا امیدی به بهبود وضعیت دارید؟
داریوش کشتکار: من دیگر به سیستم بانکی و اقتصادی کشور امیدی ندارم! سیستم بانکی ما به‌جای حمایت از تولید، فقط به فکر سود خودش است. همین امروز، اگر بانک‌ها تصمیم بگیرند که به تولیدکنندگان واقعی کمک کنند، بسیاری از واحدهای صنعتی دوباره احیا خواهند شد.
خبرنگار: از دیدگاه شما، اصلی‌ترین مشکلاتی که تولیدکنندگان با آن مواجه هستند، چیست؟
داریوش کشتکار: مشکلات تولیدکنندگان ایران، فراتر از یک یا دو مورد است. اما پنج عامل کلیدی که تولید را به نابودی کشانده، این‌ها هستند:
۱. بروکراسی اداری فلج‌کننده: فرآیند دریافت مجوزها و تسهیلات بانکی بسیار کند و ناکارآمد است.
۲. عدم حمایت واقعی از تولید: بانک‌ها و دولت به‌جای تسهیل تولید، مدام قوانین دست‌وپاگیر جدید تصویب می‌کنند.
۳. افزایش شدید تورم: هزینه مواد اولیه و تجهیزات سرسام‌آور شده است، اما هیچ سیاستی برای مهار تورم اجرا نمی‌شود.
۴. نبود زیرساخت‌های صنعتی مناسب: قطع برق، کمبود آب و مشکلات حمل‌ونقل، تولید را با چالش‌های جدی مواجه کرده است.
۵. تغییرات ناگهانی در سیاست‌های اقتصادی: نبود ثبات در تصمیم‌گیری‌ها، سرمایه‌گذاران را فراری داده است.
خبرنگار: با این وضعیت، آیا سرمایه‌گذاران جدید حاضر به ورود به حوزه تولید هستند؟
داریوش کشتکار: نه، قطعاً نه! سرمایه‌گذار به ثبات اقتصادی، حمایت دولت و امنیت سرمایه نیاز دارد. وقتی سیستم بانکی، قوانین مالیاتی و حمایت‌های دولتی نامطمئن باشند، سرمایه‌گذاران فرار خواهند کرد.
خبرنگار: پس در این شرایط، آینده تولید در هرمزگان را چگونه می‌بینید؟
داریوش کشتکار: اگر این روند ادامه پیدا کند، آینده‌ای برای تولید در استان نمی‌توان متصور شد! سرمایه‌گذاران، یا از استان می‌روند یا درگیر مشکلاتی می‌شوند که در نهایت، کارشان را تعطیل می‌کنند. ما نیاز به اصلاحات جدی داریم، نه شعار و وعده!
داریوش کشتکار: دست از شعار دادن بردارید و به فکر اقدام عملی باشید! اگر واقعاً می‌خواهید تولید را نجات دهید، باید:
• بانک‌ها را وادار کنید که از تولیدکنندگان حمایت کنند، نه اینکه سرمایه کشور را به سمت دلالی و خرید دلار و طلا ببرند.
• قوانین اداری و مالیاتی را اصلاح کنید تا سرمایه‌گذار بتواند بدون استرس وارد حوزه تولید شود.
• زیرساخت‌های صنعتی استان را توسعه دهید.
• به‌جای همایش‌ها و جلسات بی‌نتیجه، به تولیدکنندگان واقعی مراجعه کنید و مشکلاتشان را از نزدیک ببینید.
مصاحبه با داریوش کشتکار به‌خوبی نشان داد که سیستم بانکی، عدم حمایت دولتی و سیاست‌های غلط اقتصادی، تولید در هرمزگان را به مرز نابودی کشانده است. اگر این روند تغییر نکند، تعطیلی صنایع، افزایش بیکاری و رکود اقتصادی در استان، غیرقابل‌اجتناب خواهد بود.
سوال اینجاست: آیا مسئولان این هشدارها را جدی خواهند گرفت، یا باز هم با وعده‌های بی‌سرانجام، تولیدکنندگان را به حال خود رها خواهند کرد؟
ورشکستگی تولید در هرمزگان
مشکلات تولیدکنندگان در استان هرمزگان روزبه‌روز پیچیده‌تر می‌شود. عدم تخصیص به‌موقع تسهیلات بانکی، نبود حمایت عملی دولت، بوروکراسی پیچیده، هزینه‌های سنگین بیمه و مالیات و افزایش تورم، همگی عواملی هستند که باعث شده‌اند بسیاری از تولیدکنندگان و سرمایه‌گذاران، فعالیت‌های خود را متوقف کنند. داریوش کشتکار، تولیدکننده باسابقه در شهر صنعتی بندرعباس، از مشکلاتی که منجر به تعطیلی کارخانه‌اش شد می‌گوید و از بی‌توجهی مسئولان و بانک‌ها انتقاد می‌کند.
خبرنگار: آقای کشتکار، شما یکی از تولیدکنندگان باسابقه در استان هستید که در چندین صنعت از جمله تولید دستمال کاغذی و چوب پلاستیک فعالیت داشته‌اید. اما در نهایت کارخانه شما تعطیل شد. دلیل اصلی این اتفاق چه بود؟
داریوش کشتکار: بله، ما در ابتدا واحد تولید دستمال کاغذی را راه‌اندازی کردیم، صادرات داشتیم و کارگران زیادی را به کار گرفتیم. اما با توجه به رشد صنعت و نیاز بازار، تصمیم گرفتیم که خط تولید چوب پلاستیک (دیوارکوب و کفپوش) را هم راه‌اندازی کنیم. متأسفانه بانک‌ها و سیستم اقتصادی، اجازه ندادند که این پروژه به سرانجام برسد.
خبرنگار: شما اشاره کردید که برای توسعه کسب‌وکار خود، درخواست تسهیلات داشتید. چه اتفاقی افتاد که این سرمایه به شما اختصاص داده نشد؟
داریوش کشتکار: در سال ۱۳۸۶ ما درخواست ۴ میلیارد تومان وام برای توسعه خط تولید کردیم. این مبلغ در آن زمان برای راه‌اندازی یک کارخانه، عدد زیادی نبود. بانک‌ها در ابتدا با پرداخت تسهیلات موافقت کردند، اما پس از یک سال انتظار، تسهیلات را به ما ندادند!
خبرنگار: چرا بانک‌ها از پرداخت وام خودداری کردند؟
داریوش کشتکار: بانک‌ها به‌جای حمایت از تولید، روی بنگاه‌داری و سوداگری متمرکز شده‌اند. سیستم بانکی ما به‌گونه‌ای است که پول را در اختیار سرمایه‌داران کلان و بخش‌های غیرتولیدی قرار می‌دهد، اما تولیدکنندگان واقعی را با قوانین سختگیرانه تحت فشار قرار می‌دهد.
خبرنگار: بعد از این اتفاق، شما چگونه فعالیت خود را ادامه دادید؟
داریوش کشتکار: ما با سرمایه شخصی و درآمد حاصل از تولید تا سال ۱۳۹۶ دوام آوردیم، اما تورم شدید، کمبود نقدینگی و عدم حمایت مالی، کارخانه را به تعطیلی کشاند.
خبرنگار: آیا در این مدت حمایت‌هایی از طرف دولت یا استانداری انجام شد؟
داریوش کشتکار: حمایت‌های استانداری در حد جلسات و بازدیدهای نمایشی بود. در دولت قبل، چندین جلسه در استانداری برگزار شد، قول‌هایی داده شد، اما در نهایت هیچ کمکی به ما نشد. ما مجبور شدیم دوباره درخواست وام بدهیم، اما بانک‌ها با تاخیرهای طولانی و تغییر سیاست‌های مالی، کار را غیرممکن کردند.
خبرنگار: شما پس از تعطیلی کارخانه، سرمایه‌گذاری جدیدی در صنعت چوب پلاستیک انجام دادید. این پروژه در چه مرحله‌ای متوقف شد؟
داریوش کشتکار: ما در سال ۱۳۹۰ شروع به راه‌اندازی خط تولید چوب پلاستیک کردیم و تا سال ۱۳۹۴ بیش از ۹۰ درصد پروژه را تکمیل کرده بودیم. برای این کار، ماشین‌آلات به ارزش ۶۰۰ هزار دلار از چین وارد کردیم، اما به دلیل تأخیر بانک‌ها در پرداخت تسهیلات و تورم شدید، پروژه متوقف شد.
خبرنگار: ارزش تجهیزات و سرمایه‌ای که در این پروژه باقی مانده چقدر است؟
داریوش کشتکار: امروز بیش از ۱۰۰ میلیارد تومان سرمایه راکد مانده است. تجهیزات ما در سوله‌ها خاک می‌خورند و مستهلک شده‌اند، درحالی‌که اگر بانک‌ها و دولت به موقع حمایت می‌کردند، این کارخانه فعال بود و ده‌ها نفر مشغول به کار می‌شدند.
خبرنگار: یکی از مشکلاتی که بسیاری از تولیدکنندگان مطرح می‌کنند، هزینه‌های بالای بیمه و مالیات است. آیا شما هم با این مشکل مواجه بودید؟
داریوش کشتکار: بله، هزینه‌های بیمه و مالیات در ایران غیرمنطقی است. در حالی که در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته، دولت به تولیدکنندگان تخفیف مالیاتی می‌دهد، در ایران از تولیدکننده مالیات سنگین می‌گیرند، بدون اینکه خدمات متناسبی ارائه دهند.
خبرنگار: برخی تولیدکنندگان می‌گویند که اگر تسهیلات کوچکی مثل ۵۰۰ میلیون تومان تا ۱ میلیارد تومان دریافت کنند، مشکلشان حل می‌شود. آیا شما با این نظر موافقید؟
داریوش کشتکار: بله، برای بسیاری از واحدهای کوچک، این تسهیلات کافی است، اما بانک‌ها حتی همین مقدار را هم به سختی پرداخت می‌کنند. آنها وثایق سنگین می‌خواهند، شرایط سختی می‌گذارند و تولیدکننده را درگیر فرایندهای اداری پیچیده می‌کنند.
خبرنگار: شما به بانک‌ها انتقاد دارید که به‌جای حمایت از تولید، سرمایه را در بخش‌های غیرمولد نگه می‌دارند. چطور این اتفاق می‌افتد؟
داریوش کشتکار: بانک‌ها سود خود را از بازارهای مالی، ارز و طلا کسب می‌کنند، نه از تولید.
سرمایه‌ای که باید در اختیار تولیدکننده قرار بگیرد، به سمت خرید دلار، سکه و مستغلات می‌رود. نتیجه این است که تولیدکننده نمی‌تواند کارخانه خود را بچرخاند، اما بازار سوداگری رونق دارد.
خبرنگار: به نظر شما، اگر سیستم بانکی و اقتصادی اصلاح نشود، آینده تولید در هرمزگان چگونه خواهد بود؟
داریوش کشتکار: اگر وضعیت تغییر نکند، تولید در استان هرمزگان به‌طور کامل نابود خواهد شد. سرمایه‌گذاران واقعی، یکی پس از دیگری از بازار خارج می‌شوند و تنها چیزی که باقی می‌ماند، رکود، بیکاری و اقتصاد وابسته به واردات است.
خبرنگار: شما چه راهکاری برای نجات تولید پیشنهاد می‌کنید؟
داریوش کشتکار: برای نجات تولید، چند اقدام ضروری باید انجام شود:
۱. اصلاح نظام بانکی: بانک‌ها باید تسهیلات را در اختیار تولیدکنندگان واقعی بگذارند، نه دلالان اقتصادی.
۲. حذف بوروکراسی زائد: فرآیند صدور مجوزها و تخصیص تسهیلات باید شفاف و سریع شود.
۳. حمایت عملی از صنایع کوچک و متوسط: تمام حمایت‌ها نباید فقط به شرکت‌های بزرگ محدود شود.
۴. توسعه زیرساخت‌های صنعتی: برق، آب و حمل‌ونقل مناسب، برای ادامه فعالیت کارخانه‌ها ضروری است.
۵. کاهش مالیات و هزینه‌های بیمه برای تولیدکنندگان: دولت نباید از تولیدکننده مثل دلال مالیات بگیرد!
داریوش کشتکار: تولید را دریابید! اقتصاد کشور بدون تولید، محکوم به شکست است. اگر مسئولان همین امروز برای رفع موانع تولید اقدام نکنند، در آینده‌ای نه‌چندان دور، کشور با بحران عمیق‌تر بیکاری و رکود اقتصادی مواجه خواهد شد.
مشکلات سیستم بانکی، مالیات‌های سنگین، بروکراسی اداری و عدم حمایت دولت، تولیدکنندگان را در مسیر ورشکستگی قرار داده است. اگر اصلاحات جدی در این حوزه‌ها انجام نشود، تعطیلی گسترده صنایع و رشد بیکاری در هرمزگان و سراسر کشور اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.
بحران انرژی و رکود تولید در هرمزگان
در حالی که تولیدکنندگان استان هرمزگان با مشکلات مالی، کمبود تسهیلات بانکی، مالیات‌های سنگین و نبود حمایت دولتی مواجه هستند، قطع گسترده و بدون برنامه برق نیز به این مشکلات اضافه شده است. صنایع کوچک و متوسط که با حداقل ظرفیت به فعالیت خود ادامه می‌دهند، به دلیل ناپایداری تأمین انرژی، در معرض تعطیلی کامل قرار گرفته‌اند. داریوش کشتکار، تولیدکننده باسابقه استان، از چالش‌های موجود و بی‌برنامگی مدیریت تأمین برق برای صنایع کوچک می‌گوید.
خبرنگار: آقای کشتکار، شما در گذشته از مشکلات بانکی و نبود حمایت از تولیدکنندگان صحبت کرده‌اید، اما حالا ظاهراً قطع گسترده برق هم به این مشکلات اضافه شده است. لطفاً توضیح دهید که این قطعی‌های مداوم چه تأثیری بر تولید داشته است؟
داریوش کشتکار: مشکل قطع برق حالا به یکی از مهم‌ترین موانع تولید در هرمزگان تبدیل شده است. در شرایطی که هزینه‌های مواد اولیه، حقوق کارگران، مالیات و هزینه‌های بانکی هر روز بیشتر می‌شود، حالا هم برق نداریم! برخی از کارخانه‌ها تنها ۱۰ تا ۱۵ روز در ماه می‌توانند کار کنند.
خبرنگار: یعنی حداقل ۱۲ تا ۱۵ روز در ماه برق قطع می‌شود؟
داریوش کشتکار: دقیقاً! کارخانه‌های ما در بهترین شرایط از ساعت ۸ صبح تا ۸ شب فعالیت دارند، اما وقتی برق از ساعت ۱۰ صبح تا ۱۰ شب قطع باشد، چه چیزی از تولید باقی می‌ماند؟ تازه اخیراً اعلام کرده‌اند که برق را ساعت ۸ شب وصل می‌کنند! یعنی هیچ امکان برنامه‌ریزی برای تولید باقی نمی‌ماند.
خبرنگار: برخی مسئولان می‌گویند که این قطعی‌ها به دلیل ناترازی برق در کشور اجتناب‌ناپذیر است. آیا شما این توضیح را منطقی می‌دانید؟
داریوش کشتکار: خیر، این فقط یک توجیه برای کم‌کاری است. اگر دولت از ابتدا برای تأمین انرژی صنایع برنامه‌ریزی می‌کرد، حالا این مشکلات را نداشتیم. قطع برق باید عادلانه باشد، نه اینکه همه فشارها روی صنایع کوچک بیاید.
خبرنگار: شما اشاره کردید که برق صنایع کوچک و متوسط بیشتر قطع می‌شود. آیا صنایع بزرگ هم دچار این مشکل هستند؟
داریوش کشتکار: صنایع بزرگ معمولاً نیروگاه اختصاصی دارند و کمتر با این مشکلات مواجه‌اند، اما کارخانه‌های کوچک و متوسط نمی‌توانند چنین سرمایه‌گذاری‌هایی انجام دهند. اگر قطع برق ادامه پیدا کند، این واحدها یکی پس از دیگری تعطیل خواهند شد.
خبرنگار: آیا راه‌حلی برای این مشکل وجود دارد؟
داریوش کشتکار: بله، اما مسئولان باید به پیشنهادهای ما گوش بدهند. برای مثال، یکی از راهکارهای عملی، استفاده از انرژی خورشیدی در شهرک‌های صنعتی است.
خبرنگار: یعنی شما پیشنهاد می‌دهید که شهرک‌های صنعتی از پنل‌های خورشیدی برای تأمین انرژی استفاده کنند؟
داریوش کشتکار: بله، دقیقاً! در بسیاری از کشورها، از انرژی خورشیدی برای تأمین برق شهرک‌های صنعتی استفاده می‌شود. هرمزگان یکی از آفتابی‌ترین استان‌های کشور است، اما هنوز هیچ اقدامی برای استفاده از این ظرفیت انجام نشده است.
خبرنگار: آیا این راهکار از نظر اقتصادی مقرون‌به‌صرفه است؟
داریوش کشتکار: بله، اما نیاز به سرمایه‌گذاری اولیه دارد. اگر بخشی از مالیات ارزش افزوده‌ای که دولت از صنایع دریافت می‌کند، به شهرک‌های صنعتی بازگردانده شود، می‌توان برای نصب پنل‌های خورشیدی سرمایه‌گذاری کرد. اما متأسفانه همه این پول مستقیماً به حساب دولت می‌رود و هیچ منفعتی برای تولیدکنندگان ندارد.
خبرنگار: برخی کارشناسان می‌گویند که تولیدکنندگان خودشان باید برای تأمین انرژی اقدام کنند. آیا این دیدگاه منطقی است؟
داریوش کشتکار: این یک راهکار غیرمنطقی است. در حالی که هزینه‌های تولید هر روز بالاتر می‌رود، دولت انتظار دارد که تولیدکننده خودش برق تولید کند! صنایع کوچک و متوسط، امکان سرمایه‌گذاری روی نیروگاه‌های اختصاصی را ندارند.
خبرنگار: علاوه بر مشکل برق، شما در گذشته به مشکلات مالیاتی و بانکی هم اشاره کرده‌اید. آیا همچنان این مشکلات وجود دارد؟
داریوش کشتکار: بله، متأسفانه. بانک‌ها هنوز تسهیلاتی پرداخت نمی‌کنند، مالیات‌ها سنگین‌تر شده‌اند، و دولت هیچ حمایتی از تولیدکنندگان واقعی انجام نمی‌دهد.
خبرنگار: آیا شما پیشنهاد خاصی برای کاهش فشارهای مالیاتی و بانکی دارید؟
داریوش کشتکار: بله، دولت باید چند اقدام اساسی انجام دهد:
۱. مالیات صنایع کوچک و متوسط کاهش یابد، تا این واحدها بتوانند رشد کنند.
۲. بانک‌ها وام‌های با بهره پایین و شرایط آسان‌تر برای تولیدکنندگان فراهم کنند.
۳. بخشی از درآمد مالیات ارزش افزوده به خود شهرک‌های صنعتی اختصاص یابد، تا برای بهبود زیرساخت‌ها هزینه شود.
خبرنگار: با توجه به این مشکلات، شما آینده تولید در هرمزگان را چگونه می‌بینید؟
داریوش کشتکار: اگر این روند ادامه پیدا کند، بسیاری از صنایع تعطیل خواهند شد و سرمایه‌گذاران از استان خارج می‌شوند.
خبرنگار: آیا هنوز امیدی برای بهبود شرایط وجود دارد؟
داریوش کشتکار: اگر دولت به فکر اصلاح سیاست‌های خود بیفتد، بله. اما اگر همچنان بانک‌ها و سازمان‌های دولتی به‌جای حمایت از تولید، کارشکنی کنند، هیچ امیدی وجود ندارد.
داریوش کشتکار: تولید را دریابید، قبل از اینکه خیلی دیر شود! اگر مسئولان واقعاً می‌خواهند اقتصاد کشور را نجات دهند، باید حمایت عملی از تولیدکنندگان داشته باشند، نه اینکه فقط شعار بدهند.
قطع مداوم برق، عدم حمایت بانکی، مالیات‌های سنگین و نبود زیرساخت‌های مناسب، بزرگ‌ترین چالش‌های تولیدکنندگان هستند. اگر دولت در کوتاه‌مدت اقدام جدی انجام ندهد، تعطیلی صنایع و فرار سرمایه‌گذاران، اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.
بحران برق و مشکلات تأمین انرژی در صنایع هرمزگان؛ تولیدکنندگان در بن‌بست بی‌برنامگی‌ها
در حالی که تولیدکنندگان استان هرمزگان با چالش‌های جدی از جمله عدم تخصیص تسهیلات بانکی، مالیات‌های سنگین و مشکلات تأمین مواد اولیه مواجه‌اند، حالا بحران قطع برق نیز به این مشکلات اضافه شده است. دولت تولیدکنندگان را به سمت تأمین مستقل انرژی خورشیدی سوق داده، اما هزینه‌های بالای این پروژه، عملاً بسیاری از واحدهای کوچک و متوسط را از این راهکار بازمی‌دارد. داریوش کشتکار، تولیدکننده باسابقه هرمزگان، در گفت‌وگویی انتقادی، از ناکارآمدی برنامه‌های دولت در مدیریت برق صنایع و تبعات سنگین آن بر تولید و اشتغال می‌گوید.
خبرنگار: آقای کشتکار، در هفته‌های اخیر مشکل قطع برق صنایع به یکی از مهم‌ترین موانع تولید در هرمزگان تبدیل شده است. شما چه نظری درباره این بحران دارید؟
داریوش کشتکار: قطع برق صنایع کوچک و متوسط در هرمزگان دیگر یک مشکل مقطعی نیست، بلکه به یک بحران دائمی تبدیل شده است. ما ماهانه بین ۱۲ تا ۱۵ روز قطعی برق داریم و این یعنی تقریباً نیمی از ظرفیت تولید از دست می‌رود. بانک‌ها که تسهیلات نمی‌دهند، دولت هم که حمایتی ندارد، حالا هم که برق نیست! چطور انتظار دارند تولید ادامه پیدا کند؟
خبرنگار: برخی مسئولان می‌گویند که قطعی برق صنایع، ناشی از ناترازی انرژی در کشور است. آیا این توجیه قابل قبول است؟
داریوش کشتکار: خیر، این فقط بهانه‌تراشی برای مدیریت ضعیف منابع انرژی است. اگر دولت از سال‌ها قبل برای تأمین پایدار برق صنایع برنامه‌ریزی می‌کرد، امروز در این وضعیت نبودیم. مشکل اینجاست که اولویت در تأمین برق به جای تولید، به مصرف خانگی و برخی صنایع بزرگ داده شده است، درحالی‌که کارخانه‌های کوچک و متوسط بدون هیچ پشتیبانی تعطیل می‌شوند.
خبرنگار: دولت پیشنهاد داده که واحدهای صنعتی، خودشان نیروگاه خورشیدی احداث کنند. آیا این پیشنهاد عملی است؟
داریوش کشتکار: نه، این پیشنهاد فقط روی کاغذ شدنی است، اما در عمل برای ۹۰ درصد صنایع کوچک غیرممکن است! تأسیس یک نیروگاه خورشیدی کوچک حداقل ۲ تا ۳ میلیارد تومان هزینه دارد، که اکثر تولیدکنندگان توانایی تأمین آن را ندارند. چطور از کارخانه‌ای که برای ۵۰۰ میلیون تومان سرمایه در گردش مشکل دارد، انتظار دارند که ۳ میلیارد تومان برای پنل خورشیدی هزینه کند؟
خبرنگار: پس به نظر شما، مسئولیت تأمین انرژی صنایع باید برعهده دولت باشد؟
داریوش کشتکار: بله، صد درصد! تولیدکنندگان قرارداد تأمین برق با شرکت برق دارند، اما حالا دولت تعهدات خود را زیر پا گذاشته و تأمین برق را به دوش خود کارخانه‌ها انداخته است. اگر دولت بودجه‌ای برای زیرساخت‌های برق ندارد، چرا بخشی از مالیات ارزش افزوده را به این بخش اختصاص نمی‌دهد؟
خبرنگار: یعنی شما پیشنهاد می‌دهید که دولت از منابع مالیاتی، برای تأمین انرژی صنایع استفاده کند؟
داریوش کشتکار: بله، دقیقاً! دولت ۳ درصد از مالیات ارزش افزوده را مستقیماً دریافت می‌کند، اما هیچ سهمی برای شهرک‌های صنعتی در نظر نمی‌گیرد. این مبلغ اگر صرف احداث نیروگاه‌های خورشیدی در شهرک‌های صنعتی شود، هم بار مالی کمتری برای صنایع خواهد داشت و هم بحران قطع برق کاهش پیدا می‌کند.
خبرنگار: آیا تا به حال پیشنهادی در این زمینه به مسئولان ارائه شده است؟
داریوش کشتکار: بله، ما بارها این پیشنهاد را مطرح کرده‌ایم، اما متأسفانه هیچ‌گونه اقدام عملی انجام نشده است. الان اگر یک شهرک صنعتی بخواهد پنل خورشیدی نصب کند، حتی اجازه استفاده از ارزش افزوده‌ای که به دولت پرداخت می‌کند را ندارد!
خبرنگار: آیا شما فکر می‌کنید که راه‌اندازی نیروگاه‌های خورشیدی برای شهرک‌های صنعتی، از نظر اقتصادی مقرون‌به‌صرفه است؟
داریوش کشتکار: بله، اما مشروط به اینکه دولت واقعاً حمایت کند. الان به ازای هر مگاوات نیروگاه خورشیدی، ۲۵ میلیارد تومان هزینه نیاز است. اما اگر این هزینه بین شهرک‌های صنعتی تقسیم شود و با حمایت مالی دولت همراه باشد، صنایع کوچک و متوسط هم می‌توانند در این پروژه مشارکت کنند.
خبرنگار: پس شما معتقدید که دولت باید سهم بیشتری در سرمایه‌گذاری نیروگاه‌های خورشیدی داشته باشد؟
داریوش کشتکار: دقیقاً! دولت می‌تواند از منابعی مثل درآمدهای گمرکی، مالیات ارزش افزوده و حقوق ورودی کالاها، برای تأمین زیرساخت‌های انرژی استفاده کند. اما به جای این کار، همه فشارها را روی تولیدکنندگان گذاشته و می‌خواهد از جیب صنعت‌گران، مشکل برق را حل کند!
خبرنگار: برخی مسئولان می‌گویند که صنایع باید خودشان به سمت تأمین برق مستقل بروند. آیا این دیدگاه منطقی است؟
داریوش کشتکار: این نگاه فقط در شرایطی درست است که دولت بستر مناسب را فراهم کند.
الان بسیاری از صنایع حتی برای تأمین مالی اولیه مشکل دارند، چطور انتظار دارند که وارد سرمایه‌گذاری‌های سنگین برای تأمین انرژی شوند؟ این راهکار فقط روی کاغذ شدنی است، نه در عمل!
خبرنگار: آیا شما پیشنهادی برای حل این بحران دارید؟
داریوش کشتکار: بله، چند راهکار عملی وجود دارد که دولت می‌تواند فوراً اجرا کند:
۱. سهمی از مالیات ارزش افزوده را به شهرک‌های صنعتی اختصاص دهد، تا برای تأمین برق خورشیدی سرمایه‌گذاری کنند.
۲. بانک‌ها تسهیلات کم‌بهره برای صنایع فراهم کنند، تا تأمین انرژی مستقل برای تولیدکنندگان مقرون‌به‌صرفه شود.
۳. قطعی برق را به‌طور عادلانه و برنامه‌ریزی‌شده انجام دهند، تا صنایع بتوانند حداقل با برنامه کار کنند.
۴. زیرساخت‌های تأمین برق در شهرک‌های صنعتی تقویت شود، تا ناترازی شبکه کاهش یابد.
داریوش کشتکار: اگر دولت می‌خواهد تولید زنده بماند، باید به جای شعار، عمل کند. ما بارها مشکلات را مطرح کرده‌ایم، اما هیچ اقدام عملی انجام نشده است. با ادامه این روند، تعطیلی صنایع یکی پس از دیگری ادامه خواهد داشت و بحران بیکاری افزایش پیدا خواهد کرد.
مشکل تأمین برق در هرمزگان به یک بحران بزرگ برای تولیدکنندگان تبدیل شده است.
اگر دولت برنامه‌ای برای حل این بحران نداشته باشد، تعطیلی صنایع در ماه‌های آینده به یک فاجعه اقتصادی تبدیل خواهد شد.
ورشکستگی تولید در هرمزگان؛ آیا حمایت‌های دولتی واقعی است؟
با وجود تأکیدات دولت بر حمایت از تولید، کارخانه‌های زیادی در استان هرمزگان به دلیل مشکلات بانکی، نبود سرمایه در گردش و قطع مداوم برق تعطیل شده‌اند. داریوش کشتکار، تولیدکننده باسابقه شهر صنعتی بندرعباس، که در گذشته با ایجاد اشتغال برای بیش از ۶۰ نفر نقش مهمی در توسعه تولید در استان داشته، اکنون به دلیل بدهی بانکی و بی‌توجهی دولت، بیکار شده و کارخانه‌اش را از دست داده است. در این گفت‌وگوی انتقادی، وی از چالش‌های تولیدکنندگان، سیاست‌های غلط اقتصادی و لزوم اقدامات فوری برای حمایت از صنایع سخن می‌گوید.
خبرنگار: آقای کشتکار، شما یکی از تولیدکنندگان باسابقه در شهر صنعتی بندرعباس هستید که کارخانه‌ای با ۶۰ نیروی کار فعال داشتید. اما امروز کارخانه تعطیل شده و شما نیز بیکار شده‌اید. چطور به این نقطه رسیدید؟
داریوش کشتکار: بله، من اولین تولیدکننده‌ای بودم که در هرمزگان استاندارد تولید دستمال کاغذی را دریافت کردم، صادرات داشتم و بیش از ۲۰ سال تولید کردم. اما مشکلات بانکی، قطع برق و نبود حمایت واقعی دولت، باعث شد که کارخانه‌ام تعطیل شود. در حال حاضر، ۶۰ کارگری که روزی با ما کار می‌کردند، بیکار شده‌اند و خودم هم دیگر امکان فعالیت ندارم.
خبرنگار: شما اشاره کردید که مشکل اصلی، بدهی بانکی و قطع برق بوده است. لطفاً بیشتر توضیح دهید.
داریوش کشتکار: ما در سال ۱۳۸۶ تصمیم گرفتیم خط تولید جدیدی را راه‌اندازی کنیم و برای این کار نیاز به ۴ میلیارد تومان تسهیلات داشتیم. بانک موافقت کرد، اما پس از یک سال معطلی، وام را پرداخت نکردند! در نهایت، به دلیل نبود سرمایه در گردش، کارخانه را تعطیل کردیم و بدهی‌مان به بانک باقی ماند.
خبرنگار: یعنی بانک حتی بعد از این همه سال حاضر نیست بدهی شما را با دارایی‌هایتان تهاتر کند؟
داریوش کشتکار: دقیقاً! ارزش سوله‌هایی که داریم، چندین برابر بدهی ماست، اما بانک‌ها حاضر نیستند این موضوع را حل کنند. اگر یک جلسه بین استانداری، شهرک‌های صنعتی و بانک‌ها برگزار شود، این مشکل قابل حل است. اما متأسفانه هیچ اراده‌ای برای حمایت از تولیدکنندگان وجود ندارد.
خبرنگار: علاوه بر مشکلات بانکی، شما به بحران برق هم اشاره کردید. این قطعی‌ها چه تأثیری بر تولید شما داشت؟
داریوش کشتکار: برق صنایع کوچک و متوسط، هر ماه حدود ۱۲ تا ۱۵ روز قطع می‌شود! کارخانه‌ای که بیش از نیمی از زمان کاری خود را بدون برق بماند، چطور می‌تواند ادامه دهد؟ ما در حالی تعطیل شدیم که قطعی‌های برق، زیان‌های سنگینی به خط تولید و دستگاه‌های ما وارد کرد.
خبرنگار: دولت پیشنهاد داده که کارخانه‌ها خودشان نیروگاه خورشیدی بسازند. آیا این راهکار عملی است؟
داریوش کشتکار: خیر، این پیشنهاد فقط یک راه‌حل روی کاغذ است! تأسیس یک نیروگاه خورشیدی کوچک، حداقل ۲ تا ۳ میلیارد تومان هزینه دارد. تولیدکننده‌ای که برای ۵۰۰ میلیون تومان سرمایه در گردش مشکل دارد، چطور می‌تواند ۳ میلیارد تومان برای تأمین برق سرمایه‌گذاری کند؟
خبرنگار: یعنی معتقدید که دولت باید خودش مسئول تأمین انرژی صنایع باشد؟
داریوش کشتکار: بله، دولت مسئول است! ما قرارداد تأمین برق داریم، اما دولت تعهداتش را انجام نمی‌دهد. اگر دولت واقعاً بودجه‌ای ندارد، چرا سهمی از مالیات ارزش افزوده را به شهرک‌های صنعتی اختصاص نمی‌دهد، تا برای تأمین برق استفاده شود؟
خبرنگار: یعنی شما پیشنهاد می‌دهید که درآمدهای مالیاتی به زیرساخت‌های صنعتی اختصاص داده شود؟
داریوش کشتکار: دقیقاً! دولت ۳ درصد از مالیات ارزش افزوده را دریافت می‌کند، اما حتی یک ریال از آن را به شهرک‌های صنعتی اختصاص نمی‌دهد. اگر این مبلغ صرف ساخت نیروگاه‌های خورشیدی در شهرک‌های صنعتی شود، هم هزینه‌ها کاهش پیدا می‌کند و هم برق پایدار خواهد شد.
خبرنگار: آیا شما فکر می‌کنید که دولت، اراده‌ای برای حل این مشکلات دارد؟
داریوش کشتکار: متأسفانه نه! ما بارها پیشنهادهایی برای حل مشکلات ارائه داده‌ایم، اما هیچ اقدام عملی انجام نشده است. تولیدکنندگان در شرایط بی‌ثباتی اقتصادی، فشارهای مالیاتی، عدم حمایت بانکی و قطع برق، یکی پس از دیگری ورشکست می‌شوند.
خبرنگار: به نظر شما، اگر این مشکلات حل نشود، آینده تولید در هرمزگان چگونه خواهد بود؟
داریوش کشتکار: کاملاً تاریک! اگر بانک‌ها، مالیات‌ها و قطع برق همچنان به این شکل ادامه پیدا کند، تا چند سال دیگر، شهرک‌های صنعتی ما به قبرستانی از کارخانه‌های تعطیل‌شده تبدیل خواهند شد.
خبرنگار: شما چه راهکاری برای خروج از این وضعیت پیشنهاد می‌کنید؟
داریوش کشتکار: دولت باید اقدامات زیر را فوراً اجرا کند:
۱. تسهیل در پرداخت بدهی‌های بانکی برای تولیدکنندگان، با تهاتر دارایی‌ها و بدهی‌ها.
۲. سرمایه‌گذاری دولت در نیروگاه‌های خورشیدی شهرک‌های صنعتی، به جای تحمیل هزینه به تولیدکنندگان.
۳. کاهش مالیات بر صنایع تولیدی و تخصیص بخشی از درآمد مالیاتی برای توسعه زیرساخت‌ها.
۴. برنامه‌ریزی منظم و عادلانه برای تأمین برق صنایع کوچک و متوسط.
داریوش کشتکار: لطفاً از پشت میزها بلند شوید و از شهرک‌های صنعتی بازدید کنید! تولیدکنندگان واقعی به حمایت عملی نیاز دارند، نه جلسات بی‌نتیجه و وعده‌های تکراری. اگر مسئولان همین امروز اقدام نکنند، تا چند سال دیگر، از تولید در این استان چیزی باقی نخواهد ماند.
این مشکلات تنها به مسائل اقتصادی محدود نمی‌شود، بلکه نبود برنامه‌ریزی، عدم اجرای تعهدات دولتی و سیاست‌های اشتباه در حوزه انرژی، تولید را به مرز نابودی کشانده است. اگر دولت در کوتاه‌مدت اقدام جدی انجام ندهد، تعطیلی صنایع و افزایش بیکاری، تبعاتی جبران‌ناپذیر برای اقتصاد استان خواهد داشت.
سوال اصلی اینجاست: آیا دولت واقعاً به فکر نجات تولید است، یا همچنان کارخانه‌های بیشتری را به ورشکستگی خواهد کشاند؟
انتهای پیام
- چرا ۲۵ سال است که پیادهراه شدن لالهزار مسکوت مانده است؟ مروری بر تاریخچه و وضعیت کنونی این خیابان فرهنگی تهران
-
-
-
