در حالی که مسئولان پایگاه جهانی پارسه ادعای داشتن مجوز کردهاند، شواهد نشان میدهد که این اقدامات بدون طرح مصوب و مجوز رسمی انجام شدهاند.
نقش رستم؛ نماد تاریخ در معرض نابودی
نقش رستم، یکی از مهمترین محوطههای تاریخی جهان و میراثی کهن از شاهنشاهی هخامنشی، این روزها با چالشهایی جدی روبرو است. فرونشست زمین در دشت مرودشت، تخریبهای محیطی و اکنون کاوشهای بدون مجوز، آسیبهای جبرانناپذیری به این محوطه وارد کردهاند. این اقدامات، به جای حفاظت، بیشتر به تهدید شباهت دارند.
بحران فرونشست و سوءمدیریت
در دهه گذشته، فرونشست زمین ناشی از برداشت بیرویه آبهای زیرزمینی در دشت مرودشت، ترکهای عمیق و خطرناکی را در نقش رستم ایجاد کرده است. بهرغم هشدارهای مداوم کارشناسان و متخصصان، اقداماتی که توسط مدیران برای حل این معضل انجام شده، بیشتر به مخفیکاری شباهت دارد تا مدیریت بحران. استفاده از شن و ماسه برای پر کردن چالهها، تنها یک راهکار موقت بوده که به جای درمان، به پنهانسازی مشکلات پرداخته است.
کاوش یا تخریب؟
بررسیها نشان میدهد که کاوشهای انجامشده در نقش رستم در سال جاری، بدون داشتن مجوز رسمی و طرح مصوب انجام شده است. پایگاه میراث جهانی پارسه مدعی داشتن مجوز بوده، اما اسناد و شواهد نشان میدهد که این اقدامات تنها تحت عنوان “گمانهزنی” انجام شده و نه کاوشهای مجاز. این تخلفات میتواند تهدیدی جدی برای یک میراث جهانی باشد.
مدیریت یا تهدید میراث جهانی؟
اقدامات اخیر در نقش رستم بار دیگر ضعف مدیریت در حوزه میراث فرهنگی را برجسته کرده است. بهجای اجرای طرحهای حفاظتشده و علمی، شاهد اقدامات عجولانه و بدون برنامهریزی هستیم. این وضعیت، نه تنها میراثی جهانی را به خطر میاندازد، بلکه اعتبار کشور در عرصههای بینالمللی را نیز خدشهدار میکند.
نیاز به شفافیت و نظارت دقیق
برای حفاظت از نقش رستم، لازم است تمامی اقدامات در این محوطه تاریخی تحت نظارت دقیق و بر اساس مجوزهای قانونی انجام شود. پژوهشکده باستانشناسی باید نظارت بیشتری بر کاوشها اعمال کرده و از اقدامات بدون مجوز جلوگیری کند. همچنین، شفافیت در اطلاعرسانی و پاسخگویی به دغدغههای عمومی و رسانهها از اهمیت بالایی برخوردار است.
نقش رستم، این میراث ارزشمند جهانی، به حفاظت و مدیریت اصولی نیازمند است. کاوشهای بدون مجوز و سوءمدیریت، تنها به تخریب بیشتر این محوطه تاریخی منجر خواهد شد. اگر اقدامهای جدی و فوری صورت نگیرد، نه تنها این میراث فرهنگی از دست خواهد رفت، بلکه اعتماد عمومی نیز نسبت به مدیریت میراث فرهنگی کشور تضعیف خواهد شد.
انتهای پیام