آیا این اقدام گامی در جهت حفاظت است یا تهدیدی برای هویت طبیعی این جاذبه؟
اقدامی بحث‌برانگیز در قلب طبیعت
فعالان میراث فرهنگی و گردشگری اخیراً از حصارکشی فلزی در نوک کوه زندان سلیمان خبر داده‌اند. این کوه میان‌تهی، که از مهم‌ترین جاذبه‌های طبیعی شهرستان تکاب در آذربایجان غربی محسوب می‌شود، سالانه میزبان تعداد زیادی بازدیدکننده داخلی و خارجی است. اما اقدام به محصورسازی این کوه، آن هم با استفاده از میله‌های فلزی، سوالاتی اساسی را درباره ضرورت و پیامدهای چنین تصمیمی مطرح کرده است.
یکی از فعالان میراث فرهنگی در این باره گفت: «آیا نصب حصار فلزی در نوک کوه برای حفاظت از بازدیدکنندگان است؟ اگر چنین است، چرا چنین تدابیری در قله‌های دیگر کشور اجرا نمی‌شود؟»
زندان سلیمان؛ از جذابیت‌های طبیعی تا بحران مدیریت
زندان سلیمان به دلیل ساختار منحصربه‌فرد خود، به‌عنوان یکی از نمادهای گردشگری شهرستان تکاب شناخته می‌شود. این کوه مخروطی و میان‌تهی که در فاصله سه کیلومتری از مجموعه ثبت جهانی تخت سلیمان قرار دارد، نه تنها از نظر زمین‌شناسی بلکه از نظر فرهنگی نیز جایگاه ویژه‌ای دارد. با این حال، به نظر می‌رسد که مدیریت این میراث طبیعی با چالش‌های متعددی روبه‌رو است.
حفاظت یا تهدید منظر طبیعی؟
منتقدان این اقدام معتقدند که حصارکشی با میله‌های فلزی، نه تنها کمکی به حفاظت از کوه زندان سلیمان نمی‌کند، بلکه به منظر طبیعی و هویت بصری آن آسیب می‌زند. چنین اقداماتی ممکن است به تخریب ارزش‌های بصری این جاذبه گردشگری و کاهش جذابیت آن برای بازدیدکنندگان منجر شود.
از سوی دیگر، طرفداران این طرح احتمالاً استدلال می‌کنند که نصب حصار برای افزایش ایمنی بازدیدکنندگان و جلوگیری از حوادث ناگوار ضروری بوده است. اما آیا نمی‌شد از روش‌هایی کم‌هزینه‌تر و هماهنگ‌تر با طبیعت، مانند علائم هشدار یا مسیرهای مشخص، برای این هدف استفاده کرد؟
یک تصمیم، دو نگاه متفاوت
این اقدام بار دیگر موضوع حساس تعادل میان حفاظت و بهره‌برداری از میراث طبیعی را به میان آورده است. از یک سو، حفظ ایمنی و مدیریت گردشگران امری ضروری است؛ اما از سوی دیگر، چنین اقدامات مکانیکی و ناهماهنگ با محیط زیست می‌تواند به کاهش جذابیت‌های طبیعی و آسیب به اکوسیستم‌های محلی منجر شود.
راه‌حلی پایدار برای حفاظت از میراث طبیعی
زندان سلیمان، با تمام زیبایی و ارزش‌هایش، نیازمند مدیریتی هوشمندانه و متعهد است که بتواند میان حفاظت از این میراث و تأمین ایمنی بازدیدکنندگان تعادلی پایدار برقرار کند. تصمیم‌گیران باید به جای اقدامات شتاب‌زده و مداخله‌های غیرضروری، به راه‌حل‌هایی مبتنی بر حفظ هویت طبیعی این اثر بیندیشند. آیا وقت آن نرسیده که نگاه‌مان به میراث طبیعی، با احترام بیشتری همراه شود؟
انتهای پیام
