۶۱ سال پس از کشف غار علیصدر، این اثر طبیعی کم‌نظیر و بزرگ‌ترین غار قابل قایقرانی جهان با بحران زباله و ازدحام گردشگران مواجه است. ورود روزانه ۵ هزار نفر به این زیست‌بوم حساس، نه تنها غیرمنطقی است، بلکه آینده این میراث طبیعی را در هاله‌ای از ابهام قرار داده است. آیا هنوز فرصت برای نجات این شاهکار طبیعی باقی است؟
یک میراث طبیعی در خطر نابودی
در سال ۱۳۴۲، گروهی از کوهنوردان غار شگفت‌انگیز علیصدر را در منطقه گل‌تپه کبودراهنگ کشف کردند. غاری که به‌دلیل ساختار منحصربه‌فرد و قابلیت قایقرانی در آن، به‌سرعت به یکی از جذاب‌ترین مقاصد گردشگری کشور تبدیل شد. با این حال، امروز و پس از شش دهه، شرایط این اثر طبیعی از بحرانی جدی حکایت دارد.
کف غار، که زمانی تصویری از شکوه و زیبایی طبیعت بود، اکنون پوشیده از زباله‌هایی است که نتیجه مدیریت نادرست و رفتار غیرمسئولانه برخی بازدیدکنندگان است.
ظرفیت اکولوژیک زیر پا گذاشته شده است
ورود روزانه ۵ هزار گردشگر به غار علیصدر از منظر کارشناسان محیط زیست اقدامی فاجعه‌بار است. اکوسیستم حساس این غار، توان تحمل چنین فشار سنگینی را ندارد. با وجود این، به‌نظر می‌رسد متولیان امر نه توان محدود کردن بازدیدکنندگان را دارند و نه تمایلی به این کار نشان می‌دهند. در حالی که کاهش تعداد گردشگران می‌تواند به حفظ این میراث طبیعی کمک کند، سود اقتصادی کوتاه‌مدت، بار دیگر در اولویت قرار گرفته است.
مسئولیت ما شهروندان چیست؟
هرچند مدیران و مسئولان در مدیریت این بحران نقش حیاتی دارند، نباید فراموش کرد که ما شهروندان نیز مسئولیت بزرگی برعهده داریم. رعایت اصول ساده‌ای همچون پرهیز از ریختن زباله و احترام به محیط زیست می‌تواند تأثیر چشمگیری در حفظ این اثر داشته باشد. سوال اینجاست: آیا ما، به‌عنوان بازدیدکنندگان، آماده‌ایم این مسئولیت را بپذیریم؟
انتخاب با ماست؛ میراث یا نابودی؟
غار علیصدر نه تنها یک جاذبه گردشگری، بلکه میراثی است که باید به نسل‌های آینده تحویل داده شود. تخریب این اثر طبیعی، چیزی فراتر از از دست دادن یک مقصد گردشگری است؛ این اتفاق نمادی از بی‌توجهی به محیط زیست و فقدان حس مسئولیت جمعی ما خواهد بود.
زمان برای تغییر هنوز باقی است
سرنوشت غار علیصدر امروز در دستان ماست؛ هم مدیرانی که باید تدابیر بلندمدت برای حفظ این اثر اتخاذ کنند و هم شهروندانی که با رفتار آگاهانه می‌توانند از تخریب آن جلوگیری کنند. اگر به حفظ این میراث علاقه‌مندیم، اکنون زمان اقدام است. این میراث طبیعی به ما اعتماد کرده؛ آیا می‌توانیم پاسخش را با مسئولیت‌پذیری بدهیم؟
انتهای پیام
