پوریا عالمی، نویسنده و پژوهشگر حوزه کودک، در نشست حقوق کودک و رسانه با ارایه آماری تلخ، به نبود جایگاه کودکان در سیاست‌گذاری‌های اجتماعی و زیرساختی کشور پرداخت. او با اشاره به نقش پررنگ و نادیده‌گرفته‌شده کودکان، از بحران عدم توجه به نیازهای آنان در ساختارهای جامعه گفت و هشدار داد که این غفلت، به‌تدریج به حذف خاموش کودکان می‌انجامد.
کودکان در حاشیه؛ آمارهایی که از جای خالی آنان حکایت دارند
پوریا عالمی در این نشست با نگاهی تحلیلی به جمعیت کودکان ایران، شرایط را نگران‌کننده توصیف کرد. او اشاره کرد که کودکان زیر ۱۵ سال، حدود ۲۲ درصد از جمعیت ایران را تشکیل می‌دهند که در حدود ۲۰ میلیون نفر برآورد می‌شود. با این حال، وقتی سیاست‌گذاری‌های شهری، اجتماعی و فرهنگی صورت می‌گیرد، این گروه بزرگ نادیده گرفته می‌شود. به گفته عالمی، عدم توجه به این بخش مهم جامعه به معنای آن است که گویی دو استان پرجمعیت کشور نادیده گرفته شده‌اند؛ همان‌طور که در پیاده‌روها، محیط‌های بازی و فضاهای امن برای کودکان سهمی در نظر گرفته نمی‌شود.
رنج مضاعف؛ کودکان دارای معلولیت در حاشیه‌ای عمیق‌تر
بخش دیگری از صحبت‌های عالمی به وضعیت کودکان دارای معلولیت اختصاص داشت. او با اشاره به آمار دو میلیون و ۲۰۰ هزار کودک معلول در کشور، تاکید کرد که این گروه بیشتر از سایر کودکان از خدمات و امکانات شهری و اجتماعی بی‌بهره‌اند. وی اظهار داشت که این کودکان حتی در سطح ابتدایی امکاناتی نظیر پارک، بهداشت و تفریحات، جایی ندارند و از ذهن و زبان جامعه حذف شده‌اند. این حذف حتی در خانه‌هایشان هم ادامه دارد؛ چرا که بسیاری از خانواده‌ها در مواجهه با نیازهای خاص این کودکان، آنها را به نوعی به حاشیه می‌رانند.
مهاجران کوچک؛ نسلی که بی‌تفاوتی جامعه را احساس می‌کند
عالمی همچنین با ارایه آماری از حضور ۸۰۰ هزار کودک مهاجر در ایران که اکثراً افغانستانی، عراقی و پاکستانی هستند، از بی‌توجهی به نیازهای آنان گفت. به باور او، این کودکان در سنین بالاتر احساس تعلقی به جامعه ایران نخواهند داشت، چرا که در سیاست‌گذاری‌ها به‌حساب نیامده‌اند. او هشدار داد که اگر نادیده‌گرفتن این بخش از جمعیت ادامه یابد، نسل آینده از پیکره‌ای با اعضای جدا افتاده تشکیل خواهد شد.
رسانه و ابزارهای فرهنگی؛ زیرساخت‌های بی‌صدای کودکان ایران
پوریا عالمی در بخش پایانی سخنان خود از وضعیت رسانه‌های حوزه کودک و نوجوان انتقاد کرد و گفت: «ما کمتر از سه نشریه مستمر و فعال در این حوزه داریم که آن هم تبدیل به گاهنامه شده‌اند. تلویزیون تخصصی برای کودکان در ایران عملاً وجود ندارد و تعداد اپلیکیشن‌های فرهنگی و آموزشی در این حوزه نیز به‌شدت محدود است.» او با طرح این پرسش که «کودکان امروز ایران چه میراثی از پدران و مادران خود خواهند گرفت؟» به خلأهای موجود در این زمینه پرداخت و از آینده‌ای هشدار داد که در آن، کودکان ایرانی بدون پشتیبانی فرهنگی و هویتی به بزرگسالی خواهند رسید.
انتهای پیام
