اکنون گزارش‌ها حاکی از مشارکت حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی در این فروش است؛ ادعایی که اگر صحت داشته باشد، نشانه‌ای جدی از ضعف در مدیریت و حفاظت از میراث هنری کشور است.
فروش آثار هنری با نام مولدسازی؛ سوداگران یا محافظان هنر؟
پس از فاش شدن فروش تابلوهای ارزشمند موزه امام علی در دوبی، برخی از منابع آگاه در گفت‌وگو با صدای میراث ادعا کرده‌اند که این آثار تحت عنوان «مولدسازی» فروخته شده‌اند. این واژه، اشاره به راهبردی در نهادهای فرهنگی دارد که برای «فعال‌سازی» سرمایه‌های هنری و به بهانه «گوناگونی» بخشیدن به مجموعه‌های موزه‌ای، برخی آثار را می‌فروشند تا بتوانند آثار جدیدی خریداری کنند. اما این روند در عمل به شکلی درآمده است که آثار نفیس و بی‌بدیل ایرانی، با قیمت‌هایی هنگفت به فروش رسیده و برای همیشه از کشور خارج می‌شوند. به‌ویژه که یک عضو شورای شهر تهران نیز پیش‌تر فاش کرده بود ارزش برخی از این تابلوها مانند تابلویی از موزه امام علی، به تنهایی تا ۳۰ میلیارد تومان برآورد شده است.
پای حوزه هنری در میان است؛ آیا نهادهای فرهنگی در این اقدام مشارکت داشته‌اند؟
یکی از جنجالی‌ترین ادعاهای این ماجرا، مشارکت حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی در فروش این آثار است. به گفته برخی منابع آگاه، این سازمان که مسئولیت‌های فرهنگی و هنری گسترده‌ای در کشور دارد، از طریق یکی از شرکت‌های تابعه خود، در فروش آثار موزه امام علی نقش داشته است. این موضوع می‌تواند ابعاد جدیدی به ماجرا بدهد؛ چرا که مشارکت نهادی که خود باید حافظ و ترویج‌دهنده فرهنگ و هنر اسلامی و ایرانی باشد، در چنین اقدامی می‌تواند به تخریب اعتبار فرهنگی آن منجر شود.
مولدسازی یا نابودی هویت هنری؟
استفاده از عنوان «مولدسازی» برای فروش آثار نفیس موزه‌ها، می‌تواند توجیهی قوی برای خروج آثار هنری از کشور به‌نظر برسد. اما این مفهوم، بیش از آن‌که گره‌گشای مشکلات مالی نهادهای هنری باشد، در عمل به تهدیدی جدی برای میراث فرهنگی ایران تبدیل شده است. این استراتژی به‌ویژه هنگامی که با ضعف نظارت و شفافیت همراه شود، می‌تواند به معنای نابودی هویت هنری و فرهنگی کشور باشد. هر اثر هنری در موزه‌های ایران، بخشی از تاریخ و فرهنگ این مرزوبوم را به نمایش می‌گذارد و فروش آن‌ها تنها برای کسب درآمد، می‌تواند پیامدهای جبران‌ناپذیری به‌دنبال داشته باشد.
لزوم شفافیت و پاسخگویی نهادهای مسئول
در این میان، نهادهای فرهنگی و هنری مسئول، از جمله حوزه هنری و وزارت میراث فرهنگی، باید نسبت به این رویداد واکنش مناسبی نشان دهند و در مورد ابعاد مختلف این ماجرا توضیح دهند. در حالی‌که در بسیاری از کشورهای جهان، آثار هنری به عنوان میراث ملی شناخته می‌شوند و از قوانین سختگیرانه‌ای برای حفاظت از آن‌ها استفاده می‌شود، این‌گونه اقدامات می‌تواند آسیب‌های فراوانی به هویت فرهنگی ایران وارد کند.
بازنگری در سیاست‌های فرهنگی؛ ضرورتی انکارناپذیر
پیشامد فروش تابلوهای موزه امام علی نشان می‌دهد که سیاست‌های فرهنگی و هنری کشور نیازمند بازنگری اساسی است. باید قوانینی سخت‌گیرانه برای جلوگیری از خروج آثار هنری از کشور وضع شود و سازمان‌های مسئول، وظایف و اختیارات خود را در راستای حفاظت از این آثار ملی و تاریخی به‌طور شفاف انجام دهند. همچنین ضرورت شفافیت و نظارت بیشتر بر مجموعه‌های هنری و موزه‌ها برای پیشگیری از چنین سوء‌استفاده‌هایی احساس می‌شود.
در نهایت، این ماجرا نه‌تنها یک جنجال هنری بلکه نشانه‌ای از یک بحران فرهنگی است. بحران، زمانی ایجاد می‌شود که ارزش‌های اقتصادی بر ارزش‌های فرهنگی و تاریخی اولویت یابند و میراث هنری به‌عنوان کالایی قابل فروش نگریسته شود. بازگرداندن این آثار و جلوگیری از تکرار چنین اتفاقاتی، نیازمند مسئولیت‌پذیری جدی از سوی نهادهای فرهنگی و هنری کشور است.
انتهای پیام
