این مجمع، که در گزارش‌های خبری با واژه‌های «جهانی» و «دیپلماسی» پوشش داده شده، در حقیقت یک گردهمایی داخلی با پشتیبانی نهادهای کاملاً بومی نظیر وزارت صنعت، معدن و تجارت و برخی دانشگاه‌های ایرانی است. حضور نهادهای داخلی و عدم حضور فعالان معتبر بین‌المللی در چنین مراسمی، نشان می‌دهد که اینگونه گردهمایی‌ها در بهترین حالت تنها فرصتی برای معرفی شرکت‌های داخلی در فضایی محدود و بسته است که هیچ هم‌طرازی با نهادهای جهانی در حوزه برندینگ و دیپلماسی اقتصادی ندارد.
آنچه بیشتر به تمسخر می‌انجامد، عنوان‌های غیرواقعی و بی‌محتوای «سفیر شایسته اقتصادی» و «مجمع جهانی» است که نه تنها از نظر علمی و بین‌المللی هیچ معیار واقعی و شناخته‌شده‌ای پشت آنها قرار ندارد، بلکه بیشتر به فهرستی از مراسم‌های خودخوانده شباهت دارد. حتی بررسی گزارشات به اصطلاح «کمیته علمی» این مجمع، به جز کلی‌گویی‌های رایج درباره «کیفیت تولید» و «ایفای مسئولیت اجتماعی»، هیچ تحلیل عمیق و دقیق از عملکرد واقعی شرکت‌ها در بازارهای جهانی و رقابتی ارائه نمی‌دهد.
به نظر می‌رسد این نوع جشنواره‌ها، به جای ارائه ارزیابی‌های واقعی و معتبر از شرکت‌ها و صنایع، صرفاً به دنبال ایجاد نمایش‌های بی‌اساس و توخالی هستند. چنین رویدادهایی در واقع به نوعی ابزار بازاریابی سطحی برای شرکت‌ها تبدیل شده‌اند، تا به‌جای کسب دستاوردهای واقعی، با گرفتن القابی بی‌اعتبار خود را موفق نشان دهند. از چنین همایش‌هایی نمی‌توان انتظار داشت که گامی در جهت توسعه واقعی دیپلماسی اقتصادی و ارتقای برند ملی بردارند، زیرا هدف اصلی آنها بیشتر تبلیغات و پر کردن صفحات خبرگزاری‌ها است تا دستیابی به موفقیت‌های بین‌المللی واقعی باشد.
در نهایت، اگر صنایع کشور به دنبال کسب جایگاه واقعی در عرصه جهانی هستند، باید به جای تکیه بر چنین رویدادهای کم‌محتوا، با اتخاذ راهبردهای بلندمدت و توجه به نوآوری و کیفیت واقعی، اعتماد و اعتباری را که واقعاً در عرصه جهانی ارزشی دارد، به دست آورند.
انتهای پیام
