بارزترین نکته در سخنان وزیر محترم میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در مجلس «ایجاد نهضتی برای بازنگری در حرایم میراث فرهنگی» بود.
به نظرم آنقدر سیطره‌ی آدم‌های بی‌ربط و نیز خواسته‌های نامعقول مشهود است که وزیر پیشنهادی نیز فرصت نیافت تا به ساده‌ترین وظیفه‌ی قانونی‌اش که «حفظ مواریث فرهنگی و خصوصا احترام به حرایم میراثی است»آگاه شود و در صحن مجلس بر آن وظایف قانونی‌اش صحه گذارد.
یادمان نرود که طرح «خرید و فروش اشیاء عتیقه» در همین سال‌های اخیر در مجلس شورای اسلامی پیش کشیده شده بود که با پاسخ قاطع باستان‌شناسان، آن طرح عقب‌مانده، ویرانگر و نابخردانه پس گرفته شد. بنابراین، وزیر محترم یا این توصیه‌ی خطرناک را از پیشینیان خود که طی مدت جلوسشان در وزارت مگص معلوم نبوده به چه کار مثبتی مشغول بودند و بازده درخوری نیز به‌طبع نداشتند شنیده است یا احتمالا برای راضی نمودن نمایندگان نا آگاه به ارزش‌های میراث فرهنگی چنین گفته است.
در هر صورت، سزاوار بود که ایشان آگاهی یابد که حرایم تعیین شده برای مواریث فرهنگی نخست بر پایه‌ی وظایف قانونی مصرح و نیز توسط اجماع کارشناسی تصویب و ابلاغ شده است.
مهمتر اینکه، هنوز به روشنی معلوم نیست که بازنگری در حرایم میراث فرهنگی بنا به چه ضرورتی است. وسعت ایران بالغ بر یک‌میلیون و هفتصد‌هزار کیلومتر مربع است.
چرا باید طرح آمایش سرزمین در این پهنه‌ی خدادادی با درایت صورت نگیرد که عده‌ای همواره از منابع طبیعی (جنگل‌ها، حرایم رودخانه‌ها و دریاها و …) و مواریث فرهنگی (تپه‌ها و محوطه‌ها، بافت‌ها و ابنیه‌ها و…)طلبکار باشند؟
انتهای پیام
