در روزهای اخیر، سخن‌های گوناگونی دربارهٔ کنسرت علیرضا قربانی در تخت جمشید به میان آمده است. بسیاری از برگزاری این کنسرت در محوطهٔ تخت جمشید دفاع کرده و گفته‌اند در برخی از کشورها از جمله ایتالیا و یونان، کنسرت‌هایی در محوطه‌های باستانی برگزار می‌شود. این مقایسه در حالی صورت می‌گیرد که وضعیت نگهداریِ محوطه‌های باستانی در ایران و متولیان آن، قابل مقایسه با کشورهای نام‌برده نیستند. از سوی دیگر، بخشی از دستگاه سیاسیِ ایران نیز نگاهی ایدئولوژیک نسبت به میراث باستانی ایرانی دارد. چنین مسائلی باعث نگرانیِ جامعهٔ دانشگاهی و مدنی ایران شده است. از طرفی، تیم برگزار کنندهٔ کنسرت اعلام کرده است که در این برنامه از ابزار و شیوه‌ای بهره خواهند گرفت که خطری تخت جمشید را تهدید نکند. با این حال به دلیل بی‌سابقه بودن چنین برنامه‌ای در ایران و عدم آشنایی و تجربهٔ برگزار کنندگان و ناظران، نمی‌توان یقین داشت که برگزاری چنین کنسرتی اساسا به محوطهٔ باستانی آسیب خواهد رساند یا نه. می‌توان گفت؛ فرونشست‌ها، قاچاقچی‌ها، گسترش زمین‌های کشاورزی و ناتوانی‌های حفاظتی و مدیریتی، آسیب‌ِ قطعی‌شان ده‌ها و صد‌ها برابر بیشتر از آسیب احتمالیِ برگزاری کنسرت است.
در کنار پیگیریِ مستمر نسبت به برگزاریِ ایمنِ کنسرت، باید توجه جامعهٔ مدنی و دانشگاهی را به سوی خطرات جدی و قطعی‌ای که موجودیت میراث باستانی ایران را تهدید می‌کنند، جلب کرد.
انتهای پیام
