نگاهی گذرا به اسامی و نام‌های که از ابتدای پیروزی انقلاب بهمن ۱۳۵۷ تصمیم سازی گاه درست و گاهی نادرست کرده‌اند، با اندکی تغییر همانی است که اکنون وجود دارد. این افراد اکنون در دوران شیخوخیت و کهنسالی قرار دارند و عده اندکی نیز رخت از این دنیا بسته‌اند!
اما شاکله‌ی اساسی اداره‌ی مملکت بر همان مدار افرادی می‌چرخد که سال‌های زیادی پست‌های کلیدی کشور را در اختیار دارند و حاضر نیستند تحت هیچ شرایطی آن را به نیروی جوان‌تر بسپارند
مدیران رده‌ی میانی که بسیاری از آنها در سن مناسبی برای اتخاذ پستی‌های مدیریتی و مشورتی دارند، در صورت اعتماد به آنها می‌توانند، منشا خدمات فراوانی برای حوزه‌های مختلف مدیریتی و مشورتی باشند.
انتخابات دوازدهمین دوره‌ی مجلس شورای اسلامی فرصتی است که مردم به قفای خود نگاهی بیفکنند و این بار به چالش کشاندن عملکرد نمایندگان ادوار گذشته، که این دوره نیز اسب‌های‌شان زین کرده و “دون کیشوت وار” دوباره می خواهند به جنگ آسیاب بادی بروند، از آنها پیرامون عملکردشان توضیح بخواهند.
حوزه‌ی مرکز استان در مجلس شورای اسلامی سه نماینده خواهد داشت و انتخاب دوباره‌ی آنها به یقین مصداق آن ضرب المثل فارسی که؛ “آموزده را آموزدن خطا است”
چاره‌‌ای در تزریق اندیشه‌های نوین در سپهر سیاسی ایران بگشایند.
تاکید بیش از حد من بر این موضوع که؛ نیروی خلاق و مولد جوانان، سلسله جنبان حرکت‌های توسعه‌ای در استان هرمزگان می‌شود، امری دور ذهن نیست. هر جوان مسئولی که تجربه‌های در سطح مدیریتی میانی داشته، و چم و خم امور را در دست گرفته است، یک “کوه انگیزه” در پذیرش مسئولیت جدید است.
مجلس هم به نیروی جوان نیاز دارد و هم به نیروی خبره تا بتواند شکاف و گسست نسلی که در ایران بوجود آمده است را بنحو مطلوبی با درایت، رایزنی، اعتماد سازی، و در نظر گرفتن منافع جمعی این خلا را پُر سازد.
